Natuurlijk, ook ik ben gevoelig voor het überluxe verhaal van Hermès. Toen ik nog als modejournaliste werkte, volgde ik de ontwikkelingen van het Franse lederhuis met de prachtige leren accessoires waaronder de beroemde, erg kostbare tassen (you know, the Kelly bag, met een vanaf prijs van 5000 euro tot pakweg 50 duizend euro en een wachttijd van maanden), zijden sjaals met een knipoog naar de paardensport en de schitterende, tijdloze, elegante kleding.
Herinneringen aan Hermès
En ja, de line-extension: het parfum. Dat kwam voor mij echt goed tot leven toen ik werd uitgenodigd om de toenmalige huisparfumeur Jean-Claude Ellena te vergezellen op persreis naar Zuid-India, voor de introductie van zijn toen nieuwste geur in de ‘Les Jardins’ collectie, Les Jardins apres la Mousson. Dat was in 2008, lees mijn verhaal nog eens hier.
Parfumreis
Het werd een onvergetelijke reis met heel mooie gesprekken, vaak filosofisch van aard. Ik deed er verslag over in Elle magazine, en in een uitzending bij BNR nieuwsradio. Ellena was degene die mij het begrip sillage bijbracht. Een woord dat een droomwereld voor mij is gaan betekenen.
Gesprekken
Later, in 2010, belde Ellena me nog eens spraken we weer met elkaar, over zijn geuren, het vak, de drang van vele merken om maar flankers uit te brengen van eerdere succesnummers. Hoe flauw we ervan worden. Ik vatte het in een artikel.
Ik verloor hem uit het oog. Vele jaren en mistte zijn visie en mijn behoefte om vanuit een andere optiek over geur te kunnen praten.
Toen ik vernam dat Hermes een nieuwe geur in de ‘Eau’ serie had uitgebracht, met frisse citroen in een donker karakter, heb ik het pr-bureau gemeld dat ik nog steeds besta, en back on track wil zijn. Met Hermès.
Ellena is al enkele jaren weg, parfumeur Christine Nagel heeft het stokje over genomen. Ik ken haar van naam, maar niet persoonlijk. Ik kan mijn review dus niet met persoonlijke notes larderen, ik ga af op mijn beleving van de geur.
Zwarte citroen…eh limoen!
Eau de Citron Noir. Citroenfris, het lijkt, nee, het is, maar niet zo knisperend en etherisch. Want er is Noir aan gekoppeld, en dat verwijst naar het type vrucht dat is gebruikt: een limoen, een limu omani, zwart, want gedroogd. En dan gebeurt er iets wonderlijks: de geur wordt rokerig. Een rokerige citroen.
Rokerig en vermengd met iets van opwindend zweet, mannenzweet wat mij betreft. En de associatie is al enkele weken gelegd, want mijn lief, die normaal zware zoete geuren droeg, is om. Dus nu ruik ik hem als ik snuif aan Citron Noir. Heel plezierig.
Maar hoe fris is deze geur dan nog? Is het wel een cologne-waardig parfum? De Hermès Colognes zijn altijd elegant – wie kent niet de meest beroemde Eau d’Orange Verte, en nu heeft Nagel er iets explosiefs aan willen toevoegen.
Sweaty
Bombast, aarde, zweet, rook, hitte. Ja, Citron Noir heeft hitte, de hitte van opwinding. Hoewel niet elke parfumliefhebber bewondering uitspreekt voor deze nieuwe geur (lees hier zo’n review), vind ik hem intrigerend. Perfect op de huid, heerlijk vermengend met je zuurgraad. Nog meer bij een man, dan bij een vrouw – ja, heus, de geur is uniseks.
Mijn lief is blij, is zomaar uit zijn comfortzone getrokken. Hij durft zijn allemansvriendjes te laten staan (Viktor & Rolf, Chanel, Jil Sander), omdat Citron Noir hem die aardsheid in combinatie met ultieme frisheid geeft. En nog treffender: het is super longlasting, zonder dat je ook maar een noot van die hitsige, gortdroge citrus verliest.
Ik ruik mijn lief…
Fris en zomers, een tikje Oosters. Aanvankelijk wat scherp en zurig om heel warm en sweaty te worden. Een unieke combinatie van twee ogenschijnlijke tegenstellingen die zo perfect zijn samengevoegd.
Ik ruik mijn lief, en ik wil niets anders. Ik ervaar geborgenheid…
Creating memories…
Bekijk hieronder ook een video van de nieuwe 2019 lente-looks van het modehuis:
