Echt hoor, het wordt wat mij betreft steeds grappiger met die huid. Het is namelijk door Harpers’ Bazaar Arabia uitgeroepen tot het nieuwe statussymbool. Vergeet die peperdure Birkin tas van Hermes maar – it’s all about skin now….
De onbereikbaar onberispelijke huid, het nieuwe gebbetje
Ja, dit tijdschrift wijdde er dus onlangs een artikel aan. Zo’n tas kan je namelijk zo 25000 euro kosten. Hij moet plaatsmaken voor een ander, onbetaalbaar gebbetje – je eigen huid. En die moet er natuurlijk wel zo verschrikkelijk onberispelijk uitzien – alsof je er nooit moeite voor doet, maar zo geboren bent. Net zo in het gareel gehouden als die goddelijke tas van het allerduurste kalfsleer, reptiel of struisvogel.
Oké, ik denk dat we inderdaad meer kijken naar iemands huid dan naar de tas die iemand draagt. Vooral als die huid het licht lijkt te vangen, zo engelachtig glad en gaaf en van onberispelijke glass-glow. Kalm, niet geplamuurd, niet gemanipuleerd (nu ja…), in balans, maar wel van de allerhoogste orde. Je denkt: zo wil ik er ook uitzien.
Verleidelijk toch, je hoeft niet meer op de wachtlijst voor je Birkin. Het gaat er niet meer om wat je kunt kopen, maar hoe je eruit ziet, alsof je eigenlijk niets nodig hebt. Best sneaky…
lees ook
Een nieuw ideaal, een oud patroon
De uitspraak van Harper’s Bazaar Arabia – “The ultimate status symbol is worn on your skin” – klinkt fris, elegant, eigentijds. Maar het roept een oude reflex op: schoonheid als ultiem statussymbool, weet wel wat je van jezelf vraagt.
En waar komt die fixatie ineens vandaan?
Ja, hoe heeft dit in vredesnaam kunnen gebeuren? Veel mensen vragen zich dit af, want de trend is natuurlijk al een tijdje verschrikkelijk all over the place aanwezig op social media.
De eerste grote verschuiving richting deze doctrine werd zichtbaar in het Corona tijdperk. We zaten de hele dag in Teams calls, gevangen in blauw licht met niets ontziende camera’s. Het was schrikken om jezelf zo te zien, alsof je je zelf de hele dag in de spiegel bekeek.
De beautyindustrie kwam met allerhande slimme tips om jezelf toonbaander te maken voor die webcams, en we luisterden er gretig naar. Tegelijkertijd explodeerde het succes van TikTok waar een aanzwellende meute van jonge mensen hun skincare routines begonnen te laten zien.
Je eigen badkamer werd je televisie studio, en anders je huis- of slaapkamer wel. Wat anders hadden we te doen dan ons te bekommeren om hoe we eruit zagen, als we dat spiegelbeeld toch de hele dag voorgeschoteld kregen.
De cocktail: wellness, discipline, consumptie
En het sloop erin, omdat we als mensen nu eenmaal heel gevoelig zijn voor uiterlijk vertoon (trouwens dieren en planten ook;-). Er werd zoiets gesmeed als een perfectie symbiose van wellness (djeez, wat hadden we dat ook hard nodig in die jaren van opsluiting!), discipline en lekker consumeren. Huidverzorging werd een wereldwijde obsessie, die nog eens immens werd uitvergroot door algoritmen en onze aangeboren onzekerheid over ons uiterlijk. Mind you: het werd verkocht als zelfzorg.
Inmiddels is de boel nu natuurlijk flink uit de hand gelopen, dankzij die naargeestige algoritmen die alleen maar afstemmen op waar je naar kijkt – we krijgen steeds meer (des)onzin informatie te zien, we worden bang gemaakt en nog veel sterker aangesproken om vooral wondermiddeltjes te kopen of te ondergaan. Het is menseigen om ook vooral te willen kijken naar zaken waar we niet per se veel mee kunnen, of naar onderwerpen die ons een onbehaaglijk gevoel geven (om dat brein even lekker te sarren).
We zitten midden in een beauty eco-systeem waarin niet de rust, maar vooral de ruis het hardst doorklinkt. En je snapt het al —-rust, geen ruis, is wat we nodig hebben. Ik zal het uitleggen.
Zorg of controle?
De ‘mooie huid’ van nu is spiegelglad, gehydrateerd en lekker rustig. Zonder vlekjes en zo. Nou vooruit een rimpeltje mag, mits je niet jonger dan 60 bent. Deze huid lijkt werkelijk niets nodig te hebben, maar ze verraadt in stilte hoeveel werk (en ja, ook geld) er ontegenzeggelijk in zit.
Laagje over laagje, routines heten dat tegenwoordig, tijd, geld….je zou er bijna een spreadsheet voor nodig hebben. En je vraagt je af: is dit nog zelfzorg? Of is het controle? Een poging om de chaos, de obsessieve randjes in je brein – en je hang naar dopamine, te bezweren met een perfect huidje?
Wat een bummer: een levend orgaan heeft rust nodig
Het vervelende is eigenlijk dat veel mensen er niet bij stil staan dat hun huid hun grootste orgaan is, een levend ding, zeg maar. Het is geen jas die je aantrekt, geen doek dat je kunt beschilderen. Je huid is een gevoelig systeem van cellen, een intelligent barrière, van zenuwuiteinden en van micro-organismen. Het ‘praat’ allemaal met elkaar, en ook met je darmen, je immuunsysteem en je brein.
Geen rust uit een potje – daar kom je niet verder mee
Je huid heeft rust nodig. Fysiologische rust. Niet het soort rust dat in een potje verkocht wordt, maar van het type dat ontstaat als je niet dwangmatig de hele dag in de spiegel hoeft te kijken of in de camera van je telefoon. Als je even niets hoeft te verbeteren – dat soort rust. Als je nervus vagus stilletjes tegen zegt: he lekker, ik ben nu volkomen ontspannen.
We zien het steeds vaker: huidbarrières die verstoord raken door over-verzorging. Net als elk levend systeem op deze planeet, kun je ook je huid overvragen. En gut, daar word je pas chagrijnig van, echt…..Maar ja, dat is biologie, en daar willen veel vrouwen die zich verlekkeren aan beauty producten toch minder van weten. Jammer, want pas dan word je duidelijk wat jouw huid echt nodig kan hebben, en wat helemaal niet. Skin minimalisme wordt het ook wel genoemd, ik schreef er al eens over….
Doordenkertje: obsessie met zachtheid is ook hard
De ironie is schrijnend. Hoe zachter de idealen klinken — glow, balans, innerlijke schoonheid — hoe dwingender ze kunnen voelen. Want die zachtheid moet wel perfect zijn. En dat voelt niet zacht. Dat voelt als werk. Het is dezelfde logica die vrouwen al decennia parten speelt: slank zijn zonder dat je op dieet lijkt (nu ja, Ozempic komt aardig in de buurt). Slim zijn zonder betweterig te zijn. Mooi zijn zonder moeite.
Het is gewoon een vette fix, en eentje die best lastig te doorzien kan zijn omdat het als zelfliefde verkocht wordt. Prestatiedruk in een nieuwe verschijning. Je moet laten zien dat je gezond bent, dat je investeert, dat je het waard bent…..
Birkin stijgt in waarde, jouw huid niet….
Ik vind het ook best cynisch geredeneerd van HB Arabia, weet je dat? Een Birkin tas mag namelijk met de tijd rijper worden. Het leer krijgt karakter, de waarde stijgt, en ouderdom wordt gezien als prestige.
Voor onze huid geldt precies het omgekeerde: veroudering maakt haar in de ogen van onze cultuur juist minder waard. En precies daar wringt het: we zetten een levend orgaan met al zijn kwetsbaarheid naast een luxe-object dat alleen maar wint bij ouder worden.
Vette pech als je genen tegen werken
En dan heb ik het nog niet eens over het feit dat het gewoon niet voor iedereen is weggelegd. Die tas niet, maar ook die onberispelijke huid niet. Omdat acne en rosacea hardnekkig kunnen zijn, en eczeem, en rimpeltjes, en weet ik veel wat nog meer. Het genenpalet dat je van je ouders meekrijgt gaat niet eerst door de wasstraat zoals men dat met leer placht te doen, om het mooiste velletje te krijgen.
Wat is dan echte luxe?
Misschien is luxe niet een huid die niets verraadt, maar een huid die mag zijn. Misschien is schoonheid niet iets dat je kunt kopen of aanleren — maar iets dat ontstaat als je jezelf genoeg rust gunt om niet altijd beter te hoeven zijn. Als je lekker in je energie zit – want dat straalt pas echt!
Luxe is geen Birkin tas, maar ook geen perfect gezicht. Luxe is ontspannen leven….
