Schoonheidsspecialiste Patricia Verheijen zit er even doorheen, maar is zo blij dat ze weer mag!

05:10 - 03:06
luistertijd 05:10 - leestijd 03:06

‘Omdat ik partner ben van het schitterende huidverbeteringsmerk Synergie Skin, kreeg ik het boek Skinformation van founder Terri Vinson bij mijn order meegestuurd.Superleuk zo’n boek, en toch kostte het me een paar dagen om erin te beginnen. Mijn opleiding Orthomoleculaire Voeding ligt ook op mij te wachten, en daar moest ik eerst mee verder.

Maar goed, einde van een drukke zaterdagmiddag. De kinderen zijn moe en willen alleen maar chillen en kijken naar een Disneyfilm. Op de bank onder het dekentje naast mijn dochtertje, komt daar dan toch maar het boek tevoorschijn. Niet omdat ik de film Pinokkio niet waardeer maar voor een stukje ontspanning, even me-time.

Ze had geen haar….

Ik lees waarom Terri dit boek schreef en ze illustreert het aan de hand van een gebeurtenis. Ze heeft net haar eerste, kleine winkel geopend, waarin ze de paar producten verkoopt die ze zelf ontwikkeld heeft. Ze wacht op klanten. Al is het er maar één.

Er komt een verlegen vrouw haar winkel binnen. Ze kijkt rond en wil eigenlijk de winkel al verlaten. Terri vraagt of ze haar kan helpen. Ze kijken elkaar aan. Terri ziet dat de vrouw geen wenkbrauwen en geen wimpers heeft. Ze draagt ook een pruik. De vrouw vertelt Terri dat ze de auto-immuunziekte Alopecia Areata heeft, waarbij al je haar uitvalt en verdwijnt.

Terri vertelt boeiend, ik voel de passie van deze vrouw op elke pagina. En in eens schiet ik vol. De tranen rollen over mijn wangen. Godverdomme. Wat ik heb ik dit gemist! Mijn vak!

Weg is je doel

Salon dicht, passie weg…. veel mensen begrijpen het niet, maar het voelt alsof je ineens geen doel meer hebt in je leven. Als mensen mij vragen waar ik energie van krijg, is dat mijn vak uitoefenen! Mijn klanten mooi en vol zelfvertrouwen de deur uit laten gaan. Ze helpen met een huidprobleem, een luisterend oor bieden, en soms ook een arm om iemand heen slaan. Alles wat mijn vak zo mooi maakt. Het is mensenwerk.

Het mag niet meer. Ik MOEST dicht. Iemand bepaalde van de een op de andere dag dat ik niet meer mocht werken. Mijn klanten niet meer mocht zien. Mijn passie, mijn energie. WEG. Hoe idioot is dat om mee te maken.

Fikse huilbui

In deze fikse huilbui waarbij ik alle ellende van die elf weken van me af huil, wisselen de beelden van rust, somberheid, aandacht voor mijn gezin, en mijn zorgen om mijn totale nutteloosheid elkaar in rap tempo af.

Mijn moeder begrijpt mijn gevoel volledig. Zij heeft  een pedicuresalon. Dagelijks hebben haar klanten haar geappt of ze toch niet iets kon doen voor ze. Pijnlijke voeten. Problemen met lopen. Maar je kán en mag niks.

We hebben veel samen gezeten. Praten. Koffie drinken, of gewoon een flink glas wijn achterover slaan. De ellende van ons af praten, en weer door …..naar niks eigenlijk. Naar uitzichtloosheid.

Mijn passie

Weet je? Voor mij was het niet eens het financiële probleem. Hoewel ik de afgelopen 11 weken geen enkele vergoeding heb mogen ontvangen omdat ik een praktijk aan huis heb en een partner met inkomen. Maar hé, ik was ondanks dat wél gewoon onderneemster. Een onderneemster met passie.

En nu mag ik weer open. Na de persconferentie ontplofte mijn telefoon. Ik mag weer aan het werk. Mijn passie, mijn lust en mijn leven weer op pakken. Ik voel me gelukkig maar tegelijkertijd vind ik het heel zwaar. Mijn passie was de afgelopen elf weken hélémaal weg. In die elf weken ben ik een stukje van mezelf verloren.

Ik zit nu al de hele maand maart volgeboekt. Zes dagen per week van 9 uur ’s ochtends tot 9 uur ’s avonds. Ik run mijn salon alleen. Ik heb alle boekingen aangenomen, omdat ik niet weet of er nog een donderbui boven ons hangt, of we over een tijdje wéér dicht moeten.

Ik ben dankbaar naar al mijn lieve, trouwe klanten en dankbaar dat ik mijn passie weer op kan pakken. Vanaf woensdag gaan we knallen! Mijn vriendin die zelf een kinderfysiopraktijk heeft, benoemde het heel mooi: het is toch je kindje. En dat is het!

 

Lees ook