Mick’s column: De krijger en ik

‘We came a long way’

gezondheid

04:54 - 02:56

luistertijd 04:54 - leestijd 02:56

Mick’s column: De krijger en ik

Afgelopen vrijdag las ik ’s ochtends de Volkskrant en meteen viel mijn oog op het artikel ‘Sterf, Lafaard!’ Op de foto stond rechts de persoon waar het verhaal in feite over ging en naast hem en profil de man die ik uit duizenden zou herkennen.

Ik las: ‘Jørgen volgde het 100 Day Warrior-programma’. En daaronder: ‘Jørgen werd in honderd dagen een betere, fittere en mentaal sterkere versie van zichzelf. Dankzij het programma van Atalwin Pilon. Welkom, warrior.’

Atalwin Pilon, de man die ik uit duizenden herken.

Met tranen in mijn ogen

Toen ik het stuk, dat voor kritische Volkskrant-begrippen opmerkelijk positief was, had gelezen, stuurde ik Atalwin het volgende appje: ‘Wat een geweldig artikel! Ben zo onwijs trots op je!!! Ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen. Puur van ontroering en herkenning.’

Hij appte terug: ‘Lief berichtje, Mickel! Dank! We came a long way.’

En dat kwamen we zeker.

Het leven lachte ons tegemoet

Ik leerde Atalwin Pilon beginjaren 90 kennen. Ik kwam hem tegen op een sportschool in Heemstede. We hadden meteen een klik en besloten samen te gaan trainen. En snel wisten we elkaar tot grote hoogtes te stuwen, fysiek, maar ook op geestelijk niveau.

Atalwin en ik: we stuwden elkaar tot grote hoogten…

Niet alleen overdag zagen we elkaar, ook ’s nachts waren we onafscheidelijk. We hadden dansmuziek en de RoXY ontdekt. Het leven lachte ons tegemoet, al lachten we het leven ook weg. Want onder al die euforie schuilden zaken waar we toen aan wilden, maar die we op een dag onvermijdelijk voor onze kiezen zouden krijgen.

In het Volkskrant-artikel over 100 Day Warrior staat de volgende biografie van Atalwin:

Atalwin Pilon (1971), bedenker van 100 Day Warrior, ging van zijn 12de tot zijn 36ste door het leven als Edwin Leenderts. Edwin was een modernere versie van Atalwin en een afwezige vader deed hem kiezen voor de achternaam van zijn moeder (Leenderts). Na een ‘existentiële ervaring’ in 2004 wilde hij zich niet langer schamen voor zijn echte naam. Als Edwin Leenderts werkte hij als reclamestrateeg en ondernemer van feestorganisatie Healers & Beads (onder meer van de Loveboat-feesten). Als Atalwin Pilon richtte hij in 2007 Basic Goodness op, een bedrijf voor coaching, training en innovatie.

Atalwin en zijn eerste lichting Warriors.

Geen mens ter wereld is volgens mij gespeend van demonen waar hij of zij mee moet zien te dealen. Dat is op z’n zachtst gezegd griezelig. De enige oplossing is – om hoe spannend het ook is – dwars door die angst(en) heen te gaan.

Geen geld, geen huis, geen relatie met mezelf

Ik herinner me een moment in de zomer van 2014, helemaal niet zo lang geleden nog, toen ik Atalwin, die ik op dat moment misschien jaren niet gesproken had, huilend belde en vertelde dat mijn leven geen zin meer had. Ik zat in een safe house in Den Haag bij te komen van een maandenlange klinische opname in een Schotse verslavingskliniek. Ik had geen geld, geen baan, geen huis, geen relatie en het meest schrijnende: geen relatie met mezelf.

Waarom ga je niet aan je lijf werken?

Wat hij precies zei, weet ik niet meer, maar de woorden van Atalwin deden me goed, dus we belden vaker. Op een goed moment zei hij: ‘Je hield altijd zo van sporten, daar was je op z’n zachtst gezegd zelfs vrij obsessief in. En je bent verslaafd. Waarom ga je niet aan je lijf werken? Zoals jij dat deed, was ook misschien een verslaving, maar dan wel eentje die je, nu je hoe dan ook gegroeid bent, geestelijk ergens kan brengen.’

Voor het eerst oprecht blij met mezelf

Toen ik vrijdag dat artikel in de Volkskrant las over het 100 Day Warrior-programma en aan mijn lichaam dacht, dat steeds meer de vorm begint te krijgen, die ik voor ogen had toen ik een aantal maanden geleden besloot om weer te gaan sporten, en aan hoe goed ik me daarbij voel, zeker nu ik voor het eerst oprecht blij ben met mezelf, realiseerde ik me hoe dankbaar ik ben dat Atalwin Pilon mijn vriend is.