Gisteren, op 5 november 2016, ben ik zestig jaar geworden. En vandaag kan ik het nog steeds niet geloven. Want ik voel me helemaal geen 60. Ik geloof dat ik geen ernstige fysieke gebreken heb. Soms ben ik wat stijf, maar dat vindt mijn lief in ieder geval niet erg. En in de bovenkamer gaat alles naar behoren. Ik ben tenminste net zo vergeetachtig en van de hak op de tak springend als toen ik 18 was.

Alles dat nieuw en eigenwijs is

Ik houd van elektronische dansmuziek, van jazz, van hippe tv-series als Westworld en Black Mirror, ik houd van alles dat nieuw en eigenwijs is. In dat opzicht weet ik zeker dat ik meer begeisterd en op de hoogte ben dan menig twintiger.

Liggend staande houden

Wat ik gisteren gedaan heb, weet ik niet. En dat heeft niets met Alzheimer te maken. Want toen ik dit schreef, moest gisteren nog komen. Wat zeker is, is dat ik me gisteren rond het middaguur heb gemeld bij mijn lief in Dordt en het enige dat ik hoop, is dat we ons op deze heugelijke dag liggend staande hebben gehouden. Haar en mezelf kennende zou dat heel goed mogelijk zijn geweest. En verder? Je wordt maar 1 keer 60. Maar je wordt ook maar 1 keer 26. Of 35.

De behoefte om een balans op te maken

In de aanloop naar de ‘grote’ dag, viel het me wel op dat ik de behoefte had om een soort van balans op te maken. Ik deed dat aan de hand van foto’s. Zo vond ik een serie contactsheets van een serie, die halverwege de jaren 90 werd gemaakt door de puike mode-fotograaf Frans Jansen aan het strand van Bloemendaal.

Schoonheid kwam van buitenaf

In die jaren werkte ik bij Playboy, zag ik eruit als een Playboy, en veel erger, gedroeg ik me ook als een Playboy. Mijn lief zegt weleens tegen me dat ze het fijn vindt dat ze nu een relatie met me heeft en niet 20 jaar geleden en ik kan niet anders beamen dan dat ze daarin gelijk heeft. Als het goed is, komt schoonheid van binnenuit. Bij mij kwam schoonheid toen van buitenaf.

Ikke, Micken en de rest kan stikken

Ik leefde van aandacht, aandacht van vrouwen, aandacht van ‘fans’. Een relatie hebben met mij was geen feest, want ik was zo onbetrouwbaar als de pest. Het was ikke, Micken en de rest kan stikken. En als je zo door het leven gaat, dan kun je er nog zo goed uit zien, maar schoon ben je niet. Tot er een dag komt, waarop wat je hebt gezaaid als een boemerang bij je terugkomt.

Door de spiegel heen kijken

Toen ik in 2013 geestelijk berooid in een verslavingskliniek in Schotland zat, dacht ik dat ik gek werd. Vier maanden lang bekeek ik mezelf elke dag in de spiegel. Ik probeerde door die spiegel heen te kijken en vroeg me af wie ik was. Terugkijkend op die periode ben ik blij dat ik zo diep ben gegaan. Ik heb het gevoel dat ik alles wat goed aan me was heb kunnen scheiden van wat ik zelf diep in mijn hart als fout zag. Betekent dit dat ik geen fouten meer heb? Genoeg. Maar ik zie ze. En ik leer ervan.

Het leven kan op elk moment beginnen

Voor het eerst in mijn leven vind ik mezelf echt een mooi mens. Daar moest ik eerst de bijna pensioengerechtigde leeftijd voor halen. Maar what the hell, het leven kan op elk moment beginnen.

Ook op je zestigste.

Lees hier BeautyJournaal’s disclaimer over sluikreclame en auteursrecht.

Over deze schrijver

Mick Boskamp

In de 21 jaar dat Mick Boskamp redacteur van Playboy was, ontpopte hij zich als allround reporter en schrijver, maar zijn grote liefde bleef beauty en verzorging. Van zijn hand verschenen talrijke reviews, besprekingen en overpeinzingen over mannengeuren, mannencosmetica, maar zeker ook over vrouwen, de wezens die in zijn ogen handgemaakt zijn om de schoonheid te verkondigen. Dat een en ander met ironie, zelfspot en humor gebeurt, vinden we bij BeautyJournaal juist zo fijn.

Zij/haar nieuwsberichten