Waar ik God regelmatig op mijn blote knieën voor bedank, is dat ik nog een volle kop met haar heb. In het jaar dat ik 60 word, is er geen kale plek te zien en ben ik ook nog niet grijs. Mensen denken altijd dat ik mijn haar verf, maar dat is dus niet zo. Sterker nog: soms krijg ik de haast onbedwingbare behoefte om mijn haar zilver te verven, omdat ik dat mooi vind. Dan denk ik aan een fijne, zachte, lichtgrijze broek, een lichtgrijs T-shirt, een zwart jasje en dan ondertussen zo grijs zijn als George Clooney. Ja, dat lijkt me wel wat.

Het hoogblonde haar reikte tot over mijn schouders

Waarom ik die behoefte heb, heeft ook te maken met het feit dat ik ten aanzien van mijn uiterlijk graag van verandering houd. Dat begon toen ik een jaar of vijftien was. Er is een foto van me dat ik op het terras van een strandtent in Zandvoort zit. Ik zit heel eigenwijs de krant te lezen en het hoogblonde haar reikt tot over mijn schouders.

Blondie avant la lettre

Mijn echte haarkleur is peper en zout. Dat ik zo blond was, kwam uit een flesje. Wax voor mannen bestond nog niet en als ik brylcreem in mijn haar deed, dan hing ik het in slieren langs mijn hoofd, want het is tamelijk dun van structuur (gelukkig heb ik er dus veel van). Door gebruik te maken van een oplichtende versteviger sloeg ik twee vliegen in 1 klap. Het haar bleef een beetje zitten zoals ik wilde en ik werd een Blondie avant la lettre.

Heel veel verschillende kapsels

Als ik nu terugkijk op mijn leven, wat ik overigens niet te vaak doe, want vooruitkijken of nog beter: nu genieten, vind ik veel aangenamer, maar als ik dat dus doe, dan heb ik heel veel verschillende kapsels gehad. Kapsels die uiteraard met de haarmode van dat moment te maken hadden, maar toch ook wel met hoe ik toen in het leven stond.

Wie was die gast?

Zo heb ik extreem ijdele periodes afgewisseld met laat maar waaien momenten. In het eerste geval droeg ik het haar vaak langer en besteedde ik er meer aandacht aan, want dat heb je nou eenmaal met lang haar. Je moet er meer tijd in stoppen. Als ik nu naar sommige foto’s kijk, dan denk ik: wie was die gast met dat lange haar en die ‘leg-me-op-een-beschuitje-en-vreet-me-maar-op’ blik in zijn ogen?

Smaken verschillen. En hoofden ook

Er is 1 ‘dingetje’ waar ik mijn leven lang last van heb gehad en nog steeds heb en dat is roos. Helaas is er geen blijvende oplossing voor roos. Daarom moet ik natuurlijk wel anti-roos shampoos blijven gebruiken. Ooit heb ik twee weken lang een fraaie, maar normale shampoo gebruikt en toen zat er geen roos in mijn haar, maar haar in mijn roos.

Zelf ben ik absoluut geen fan van ‘Head & Shoulders’. Mag ik dat zeggen? Als ik die shampoo gebruik, dan zitten binnen de kortste keren zowel mijn head als mijn shoulders onder de huidschilfers. Ik ken ook mensen die er heel goed op gaan, maar smaken verschillen. En hoofden ook.

Ik voelde complete rust op mijn hoofd

Al jaren gebruik ik naar volle tevredenheid de anti-roos shampoos van Guhl, die voor de dagelijkse wasbeurt zacht genoeg zijn en ondertussen de roos temperen.

Maar laatst gebruikte ik me toch een mooie anti-roos shampoo! Van Christophe Robin. Purifying shampoo met jujube bark extract: een 100 procent natural anti-dandruff agent die onmiddellijke resultaten beloofde en die belofte kwam nog uit ook. Na het wassen heb ik altijd nog wel een beetje jeuk, maar dit keer voelde ik complete rust op mijn hoofd. Wat een sensatie. De shampoo is niet goedkoop (28 euro per fles), maar dan heb je ook wat.

Dan ga ik me nu even scheren, als je het niet erg vindt. Want je kunt nog zo’n mooie baard hebben, zoenen doet het voor geen meter, weet ik uit ervaring.

Maar dat is weer een ander verhaal.

@@@@@@

In de 21 jaar dat Mick Boskamp redacteur van Playboy was, ontpopte hij zich als allround reporter en schrijver, maar zijn grote liefde bleef beauty en verzorging.

Van zijn hand verschenen talrijke reviews, besprekingen en overpeinzingen over mannengeuren, mannencosmetica, maar zeker ook over vrouwen, de wezens die in zijn ogen handgemaakt zijn om de schoonheid te verkondigen. Dat een en ander met ironie, zelfspot en humor gebeurt, vinden we bij BeautyJournaal juist zo fijn.

Lees hier BeautyJournaal’s disclaimer over sluikreclame en auteursrecht.

Over deze schrijver

Mick Boskamp

In de 21 jaar dat Mick Boskamp redacteur van Playboy was, ontpopte hij zich als allround reporter en schrijver, maar zijn grote liefde bleef beauty en verzorging. Van zijn hand verschenen talrijke reviews, besprekingen en overpeinzingen over mannengeuren, mannencosmetica, maar zeker ook over vrouwen, de wezens die in zijn ogen handgemaakt zijn om de schoonheid te verkondigen. Dat een en ander met ironie, zelfspot en humor gebeurt, vinden we bij BeautyJournaal juist zo fijn.

Zij/haar nieuwsberichten