Givenchy Dahlia Noir parfum
De kracht van de verbeelding zit in het vermogen om verschillende werkelijkheden te creëren. Zoals te werken met een bloem die niet bestaat en haar een geur te geven die het beeld completeert. De parfumeur van Givenchy deed dit met de zwarte Dahlia.
De keuze van de naam is heel opvallend. Black Dahlia was de roepnaam van Elizabeth Short, een jonge Amerikaanse vrouw die door de gruwelijke moord is omgekomen. Deze moord heeft veel media-aandacht gekregen. Er zijn ook films gemaakt waaronder Black Dahlia uit 2006, geregisseerd door Brian de Palma. Op zich heeft het niets te maken met de geur zelf, die enkel de beeldige bloem als inspiratiebron heeft gebruikt. Maar toch er is ook iets grilligs in deze geur.
Sherlock Holmes krijgt visioenen
Het parfum is verpakt in een simpel rooskleurig doosje. Opvallend zijn de zwarte kaders om de roze achtergrond heen – net een rouwlint. Hierdoor wordt het ontkende verband met de Black Dahlia-moord nog sterker. De sfeer van rouw zit ook in het parfum zelf. Niet in de geur, maar in zijn karakter.
Het ruiken aan Dahlia Noir lijkt op naar de reis in het rijk van de schimmen. Ik spuit de geur op een papieren zakdoekje en doe mijn ogen dicht. Ik verheug me op dat soort momenten altijd op de beelden die gaan komen, maar nu….er komt helemaal niets. Ik ruik pure alcohol. Ik raak in verwarring en probeer het na een paar seconden nog eens. Weer niets.
Ik ervaar nu dat deze geur eigenlijk geen topnoten heeft. De indruk komt pas later, maar nog steeds weet ik niet goed wat ik ruik.
Poeder en musk
Het lijkt alsof ik door een dikke mist loop. Ik bemerk dat er schimmen zijn, maar zijn ze er ook werkelijk of beeld ik me het in? Daar! Ik heb wat….de contouren van citrusvrucht. Ik probeer het denkbeeldig beet te pakken maar het lost te snel op en er blijft een scherpe, metaalachtige noot over. Ruik ik Mimosa? Of was dat ook een schim? Langzaam ontstaat er iets in het midden van de geur. Ik voel een ijskoude adem, iets van munt. En voor het eerst zie ik kleur ontstaan. Rood, en het komt in volle vaart op me af. Rode appelschil…framboos. Het lijkt ook op roos, maar het blijft ongrijpbaar.
Er komt nog een mistvlaag langs en in het kielzog daarvan een vleug bloemen met noten van patchoeli en musk en amandelachtig poeder. Ik ruik nog eens aan mijn zakdoekje en realiseer me dat het ook de musk en het poederachtige is wat overblijft. Ik spuit het op mijn huid. Na een uur ruik ik niets meer.
Dahlia Noir doet mij denken aan de minimalistische stijl van parfumeur Jean-Claude Ellena. Hij werkt ook veel met deze accenten. Hij is heel goed in het creëren van schimmen, van nauwelijks waarneembare beelden. Alleen is deze geur wat grover en nog abstracter. Ik mis hier verfijning van Ellena.
Schimmig, ongrijpbaar en bizar zijn misschien de woorden, die de essentie van mijn indruk over Dahlia Noir het best kunnen omschrijven. Het is zeker geen parfum voor een spontane aankoopbevlieging.
Als je het gaat ruiken, spuit het dan niet alleen op een blotter, maar laat het ook op je huid aanbrengen. Om het goed te laten ontwikkelen. Wacht en ervaar of de imaginaire zwarte dahlia bloem zich laat ontplooien.
Ik vermoed dat deze geur meer bij de koude huid past…….
