BeautyJournaal’s Shop Redactie favorieten
Inglot O2M vegan & halal zuurstofdoorlatende nagellak
Een merk dat zo stil, zo fluisterend en zo ‘zenzationeel’ is als het op parfums aankomt, lanceert twee nieuwe versies van Zen. Een voor haar en een voor hem. En het krijgt nu de toe toevoeging: White Heat. Maar ‘witte hitte’ is wel het laatste waarmee, parfumjournalist Erik Zwaga Zen en het Japanse cosmeticamerk associeert, zo schrijft hij op zijn blog Geurengoeroe.
‘Is Zen niet een manier van mediteren die tot verlichting leidt? Waarin beheersing, wijsheid en een goed gevoel voor humor van belang is? Misschien is dat laatste wel de bedoeling: iets totaal anders dan verwacht lanceren en daarmee de consument verrassen. Ik weet het niet. Wat ik wel weet: Zen White Heat for Women en Zen White Heat for Men zijn geen tussendoortjes: ze worden opgenomen in het permanente parfumbestand van Shiseido.’
Wat ruikt Erik?
Don’t be fooled by the name, zegt Zwaga, ‘Zen White Heat for Women heeft niets ‘wit-heets’. Het is een elegante en ‘understated’ geur die fruit-zoetig opent met bergamot, zwarte bes en framboos en koriander. In het hart bloeien erg ‘Zen-wise’ pioenroos, magnolia, fresia, ‘blauwe roos’, hyacint en jasmijn.
Zen White Heat for Women is dus licht, teder, bijna etherisch: je ziet ze voor je op het water drijven. En dat alles wordt klassiek en beschaafd opgevangen in de basis met patchoeli, sandelhout, musk en amber.
Zen White Heat for Men daarentegen is groen. Dat merk je direct in de kick off. Een frisse wind door een bossage. Denk: appel, nashi-peer (ook te ruiken in Zen for Men), limoen, mandarijn. Ik weet dat de rododendron (idem) ruikt lekker (staat nu in volle bloei), maar ik ervaar de geur ervan niet echt. Of het moet de lichtbloemige noot zijn. Wat ik ook weet is dat reden waarom ik het niet ruik: de geur ervan wordt overwoekerd door jeneverbes, kardemon, alsem en salie. Weer groen dus, maar dan bitter. Ook hier is de afronding met sandelhout en musk beschaafd.
Lush is leuk. Lush is lekker. Lush is apart, roept Erik Zwaga op zijn parfumblog. ‘Want in tegenstelling tot zijn ‘conculega’s (The Bodyshop, L’Occitane en Provence) kiest Lush niet voor de gulden middenweg wat geuren betreft. Elke geur laat je even wel even verwonderd stilstaan en afvragen: ‘Wat ruik ik nu eigenlijk, wat is de dissonante noot?’ Zo ook Imogen Rose.’
Imogen is de naam (ik citeer nu wikipedia) waarschijnlijk bedacht door William Shakespeare. Ze betreedt de planken in het toneelstuk Cymbeline. Imogen (eigenlijk Innogen, maar de Engelse bard heeft het verkeerd overgenomen naar men zegt) was een legendarisch persoon waarvan de naam is afgeleid van het Keltische Inghean, en dat betekent maagd’.
‘En deze naam wordt tegenwoordig steeds meer aan meisjes gegeven. Zelfs aan de dochter van de neus (Simon Constantine) die deze geur ontwikkelde. Nou en dan is de bedoeling duidelijk: we hebben te maken met een maagdelijke roos. Maar zo rein en puur is deze geur niet. Dit is niet een tijdens het ochtendgloren-ontwakende-roos, want…
Wat ruikt Erik?
… ik onderga een erg hoog, maar prettig vintage-gevoel. De dissonante noot in Imogen Rose is niet een op zichzelf staand ingrediënt, maar de totaalindruk in de opening: heeft iets zurigs, azijn, rabarberachtig, fijn groen gewreven blad – vetiver en bergamot?’
‘Maar dit vervliegt snel om ruimte te geven aan de centifoliaroos die bedolven lijkt onder een talklaag. Hiervoor verantwoordelijk: iris. Een zeer elegant duo dat in de nasleep warm, zoet en sensueel wordt onthaald door ambrette en tonkaboon. En, verrassend, die apart fris-wrange noot in de opening komt af en toe voorbij in het hart en de basis.
Meer weten over dit onderwerp?
Schrijf je in voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
Laatste reacties