© foto: Koen Broos
Oplettende lezers weten dat ik een fascinatie heb voor Anna Wintour. Al jarenlang. Als een kind in de snoepwinkel zo blij heb ik vorige week tijdens de perspremière dan ook naar The September Issue gekeken.
Op de middelbare school moesten we voor het vak Engels een Engelstalig boek lezen. Ik ging naar bol.com, typte Anna Wintour in en vond haar biografie. Een fascinatie was geboren. In eerste instantie niet zozeer om de persoon zelf, maar wel om de functie die zij bekleedde. Ik wilde precies weten welke weg ze had afgelegd om bij de top te komen, want ooit wilde ik haar job overnemen. Nu weet ik dat dit vrijwel onmogelijk is. Voor een Nederlandse Vogue is geen markt en Anna van haar troon afstoten is als Hollandse trien zonder visum en zonder Engels als moedertaal niet haalbaar.
Toch komt mijn meisjesdroom stukje bij beetje tot leven. Het begon met de film The Devil Wears Prada. Daar op het witte doek werd mijn leven afgespeeld. Oké, ik zou een heel stuk vriendelijker zijn dan Miranda Priestley, maar toch. Ik wilde ook dat mooie, grote statische gebouw inlopen waar de redactie zat gevestigd. Door de straten van New York rennen om belangrijke modepersonen te ontmoeten. Koffie drinken van Starbucks. Niet wetende dat dit drie jaar later al zou gebeuren tijdens mijn afstudeerreis naar New York.
Daar bracht ik een redactiebezoekje aan Teen Vogue. Dichter in de buurt van Anna zou ik waarschijnlijk nooit meer komen (op modeshows na dan misschien). Wat was het heerlijk om door de grote deuren door te lopen van het Condé Nast gebouw op Times Square. De gigantische marmeren hal, de eindeloze liften die je naar talloze grote titels brengen als Glamour, TeenVogue en Vogue. Ik voelde me meer in fashion dan ooit tevoren. Mijn plannetje om eenmaal binnen (na een grondige security-check) ‘ per ongeluk’ te verdwalen en als een onnozele chick op de redactie van Vogue te belanden mislukte helaas. Alles is daar hermetisch afgesloten. Echt, her-me-tisch!
En nu was daar dan opeens The September Issue. Anna die nooit praat, praatte. Bijna 1,5 uur lang! Met een grote glimlach zat ik in de bios. Eindelijk zou ik zien hoe het er echt aan toe ging op de redactie van Vogue. Wat gebeurde er achter die hermetisch afgesloten deuren? Daar waar Anna met de scepter zwaait. Op de redactie der redacties….
Echt, het was een waanzinnige documentaire. Serieus, openhartig, eerlijk, licht humoristisch en vol emotie. Hierbij een paar dingen die mij opvielen:
Anna Wintour als moeder: In de buurt van dochter Bee Shaffer is mama Anna een totaal ander persoon. Ze is zachter, meer charismatisch. Het was heerlijk om Anna en Bee in hun roze polo’s op de bank te zien zitten met een bankje cornflakes op schoot. Lekker huiselijk! Erg vreemd was het om Bee te horen praten over haar moeders baan. De modewereld was niets voor haar. Het kwam erop neer dat kleding eigenlijk totaal niet belangrijk was. Ze werd liever advocaat. Daar hielp je mensen tenminste echt mee. Anna keek op dat moment alsof ze een klap in haar gezicht kreeg. Kwetsbaar, teleurgesteld.
Andre Leon Talley als karikatuur van zichzelf:
Wat is de redactie van een modemagazine zonder hysterische homo? Zwaargewicht Andre Leon Tally neemt die taak graag op zich en zorgt er persoonlijk voor dat de kijkers regelmatig in een deuk liggen. Wat een overdreven relnicht, heerlijk. Hij moest van Anna afvallen en besloot daarom te gaan tennissen. Dit ging uiteraard gepaard met veel bombarie Louis Vuitton. Van tennishoes tot ballenkoker, sporttas en handdoek. Alles was bedrukt met het bekende LV logo. Fanatiek tennissen hebben we hem in de docu niet zien doen…
De strijd tussen Anna en het creatieve modegenie Grace Coddington: Anna en Grace begonnen op dezelfde dag bij Vogue. Ze werken nu al 20 jaar samen en respecteren elkaar en hun werk. Toch wint Anna altijd en dat gaat Grace nog steeds niet in de koude kleren zitten. Grace heeft een fantastisch gevoel voor mooi modebeeld en styling en dat weet Anna. Toch wordt de helft van haar werk zonder pardon weggegooid. In het eerste shot zie je Grace verliefd staren naar een foto uit de shoot (‘ nog nooit heb ik zoiets mooi gemaakt’ ), 5 minuten laten gooit Anna deze foto rustig in de prullenbak. Grace moest meerdere malen op haar lip bijten om niet in tranen uit te barsten. De hele zaal had het met haar te doen…dé Grace Goddington wordt op haar plaats gezet door Anna. ‘ Sometimes I feel like killing Anna Wintour…’, aldus een gefrustreerde Grace.
The September Issue draait nu in de bioscoop.
Lees ook:
Interview met Anna Wintour op CBS (filmpje)
Monique schreef enkele jaren geleden al een expose over Anna voor Miljonair magazine
Sommigen hoopten dat Nederland nu haar eigen mrs Wintour had
En verder:
Marieke’s vorige colums lees je hier!
Meer over The September Issue is hier te lezen.
