Met een BMI onder de 18 ben je te mager, boven de 25 heet het overgewicht. En tegenwoordig hebben heel veel mensen een BMI boven de 25, ook zonder dat ze er echt vet uit zien. Nu hoeft dat overigens ook niet, want er kan sprake van verborgen vet zijn, rond de organen. Ook daarvan is inmiddels bekend dat dat gezondheidsrisico’s oplevert, zeker in de buik. Daarom kijkt men nu ook vaker naar de tailleomvang.
Maar dan de BMI als meetmethode zelf. Hij wordt tegenwoordig standaard gebruikt om de gezondheidsschaal van iemands gewicht aan te tonen. Hij is zelfs belangrijker dan de weegschaal alleen. Op zich is dat laatste ook al weer logisch omdat spiermassa zwaarder weegt dat vetmassa en dat onderscheidt maakt de weegschaal niet.
Met die BMI schaal heeft men naarstig geprobeert alle individuele verschillen weg te poetsen en een fijn gemiddelde voor een massa (bevolkingsgroep..) samen te stellen. Maar het klopt dus niet. Het is zoiets als die grap over die man die met zijn hoofd in het vuur hangt en zijn voeten in de vrieskist en zich gemiddeld genomen wel oke voelt…
Cijferknabbelaars kunnen er hier een fijne column over lezen. En van dezelfde schrijver kun je hier ook naar een radio uitzending over het ondwerp luisteren (Engels): 20090704_wesat_08.mp3
