Als meisje van zestien besefte Marieke het ineens: haar borsten zouden niet gaan groeien. Ze had erop gewacht, ook al was ze een jongensachtige puber die liever in bomen klom. De coupenaden in haar kleding vulde haar moeder op met kleine “borstjes” van schuimrubber. En ook in de jaren die volgden bleef ze afhankelijk van haar schuimrubber-borstjes. Ze bleef plat, helemaal plat.
‘Borsten zijn alleen maar lastig’
Altijd keek ze naar de borsten van andere vrouwen. Het werd een obsessie. Overal borsten, altijd gewelfd. Toen ze het er met haar moeder over had zei deze laconiek: ‘Wees blij, want borsten zijn alleen maar lastig’.
Volle borsten in de schoonfamilie, dat moest goed komen!
Toen Marieke een serieuze relatie kreeg en ook de familie van haar vriend ontmoette was ze opgelucht: zijn zussen hadden grote borsten. ‘Wat een geluk, als ik dochters krijg, zullen zij echte vrouwen- borsten krijgen’. Ze had voor zichzelf bedacht dat die eigenschap ook via de mannelijke lijn doorgegeven zou worden, dan wel gemixed zou worden met haar genen. Per definitie zou er meer borst komen!
Als we het doen, doen we het goed, vind je niet?
Door het slikken van de anticonceptiepil en later ook door de zwangerschappen kreeg ze wel iets borstvorming, maar na haar derde kind was de droom weer vervlogen. ‘Het was begin jaren tachtig. Een van mijn kinderen was ernstig ziek, er was van alles in de familie gaande. Ik besloot dat het tijd was om mezelf eens te gaan verwennen.
‘In het ziekenhuis in Utrecht kreeg ik borstprotheses. De arts daar zei nog: ‘Als je er dan toch voor gaat, gaan we niet te bescheiden doen, hoor!’ Ik ging van volledig plat naar cup B. Veel te groot voor mij. Eigenlijk schaamde ik me er zelfs een beetje voor. Vond mezelf er sexbommerig uit zien.’
Geplaagd door kapselvorming
‘Maar veel tijd om daar mee bezig te zijn, had ik niet. Al na twee weken voelde ik dat het niet goed ging. Volgens de artsen was het niet mogelijk om nu al kapselvorming te krijgen, maar het was waar. Mijn lichaam bleek ongelofelijk snel lichaamsvreemde materialen in te kapselen.
‘Protheses eruit was geen optie. De arts leerde mij hoe ik mijn borsten zo kon masseren dat de kapselvorming afgeremd werden diverse keren ben ik in het ziekenhuis geweest om de kapsels met de hand te laten kraken. Grote, sterke handen waren daar voor nodig.’
IJskoude, harde tennisballen
‘ Na een aantal kraakbehandelingen, mocht mijn man het met toestemming van de arts gaan doen. Hij heeft grote handen. Hij ging voortvarend te werk, maar het bleek een onmogelijk karwei. Uit pure wanhoop heb ik zelfs een keer een klem bij een bouwmarkt heb gekocht en die erop heb gezet. Ja, echt! Het hielp niet, en mijn borsten werden steeds hardere, ijskoude tennisballen.’
Na zeven jaar kapsels kraken ging het mis
‘Weet je dat we dit jarenlang hebben volgehouden? En ja, natuurlijk ging het mis. Na een jaar of zeven. Eén implantaat ging kapot. Maar alles zou goed komen, zo werd me beloofd, want er was iets nieuws. We praten over begin jaren ‘90. Er waren geruwde implantaten die minder kapselvorming gaven.
‘Maar niet bij mij, ik kwam van de regen in de drup. Ontstekingen, weer kapsels….en op een gegeven moment nam ik een besluit; ze moeten eruit!’
Ik wilde maar één ding: eruit….
‘Ik was begin vijftig en zat ineens met lege borsthuid en grote littekens door de verwijdering en de ontstekingen. Mijn arts vond mijn besluit om de siliconen te verwijderen heel moedig en had me nog verteld over een nieuwe methode; het opvullen van de borsten met lichaamseigen vet, maar ik durfde niet meer. Mijn man vond het ook niet nodig. Hij heeft me überhaupt altijd mooi gevonden zo als ik van nature ben.’
Van een kil ziekenhuis naar een warme kliniek
‘Op het moment dat mijn leven na een jaar of twintig weer onrustig werd en een burn-out op de loer lag, liepen wij al in de Bergman Kliniek voor onze spataderen. Het viel me op hoe prettig de sfeer daar is. Menselijk, met aandacht en warmte, en zo kwam ik op het idee om toch nog een keer wat aan mijn borsten te laten doen.’
Vijf kilo aankomen, voor nieuwe, natuurlijke borsten
‘Ik maakte een afspraak met plastisch chirurge Lichtenegger. Het was een heel open gesprek, ze begreep me, was eerlijk en duidelijk over de (on)mogelijkheden. Ik zou mijn borsten gaan laten vullen met lichaamseigen vetweefsel. Maar niet voordat ik minimaal vijf kilo was aangekomen. Ha!’
‘Ik, die eigenlijk geen vet heeft, altijd slank is geweest….. Ik moest gaan snoepen. Van chocola kom je het snelste aan, had de arts lachend gezegd. En ik heb het gedaan. Minimaal tweehonderd gram chocola per dag, extra scheppen avondeten, veel desserts met slagroom, extra boterhammen, een hapje voor het slapengaan.. ik had een missie!
Ik kreeg zelfs spontane borstvorming
‘De eerste week was ik misselijk. De tweede week begon ik aan te komen. Binnen vijf weken was ik 5 kilo aangekomen. Er was voldoende vet. Dr. Lichtenegger was tevreden. Ze kon aan het werk…en wat denk je: ik had zelfs een klein beetje borstvorming gekregen van al dat eten en snoepen….’
Twee lipofilling behandelingen
In 2016 liet Marieke voor het eerst lipofilling doen in haar borsten. In september 2017 volgde een tweede behandeling. Haar nieuwe gewicht beviel haar zo goed, dat ze dat heeft aangehouden nu. Ze zou graag nog een derde behandeling willen, maar volgens de arts is er geen ruimte meer. De meest haalbare borstomvang is een cupmaat meer, en die target heeft ze bereikt.
Hoe blij kun je zijn als je weer een behaatje past
‘In de ene borst is 150 cc gegaan en in de andere 110 cc. De linker borst is door verlittekend weefsel wat voller gebleven. Ik ben zo blij. Ik kan gewoon een behaatje aan, zonder dat de cups direct op het bot van de borstkas zitten. Ik draag een A cup met lichte vulling en heb een mooie lichte glooing. Ik kan een leuk zwempak aan. De cups in zwempak deuken nu niet meer in.’
Ik heb nog nooit zo’n invoelende arts meegemaakt…
‘Maar het meest waardevol hierin is de benadering van Franziska Lichtenegger geweest. Nooit eerder heb ik zo’n invoelende arts meegemaakt. Ze geeft je echt het gevoel dat je het volste recht hebt om met jezelf bezig te zijn. Je mooi te voelen. Terwijl een stemmetje in mij zelf zo vaak zei: je zeurt, er zijn ergere dingen in de wereld. Zij geeft je erkenning.’
Ziek door de siliconen lekkage? Mijn geluk heeft alles verzacht…
‘Of ik niet ziek ben geworden door de lekkende prothesen? Ik weet dat het Pip schandaal er was. Maar ik heb me er niet teveel mee in gelaten. Mijn borstoppervlak werd volledig schoongespoten, zei men toen. Ik had ook geen idee of ik Pip’s had. Ja, ik heb wel wat klachten gehad.
‘Ik kreeg alopecia areata en reumaklachten. Maar de dokter zei toen: dat komt door de stress. Van het ASIA syndroom door silionenprothesen had ik nog geen weet. Ik laat het nu maar. Ik voel me verder gezond, en ben heel gelukkig. Ik heb een fantastische chirurge ontmoet, en ik ben haar zeer dankbaar’.
Heb je klachten over je borstimplantaten, meldt ze dan vooral ook bij dit meldpunt van de overheid:
Meer weten over dit onderwerp?
Schrijf je in voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
2 reacties
Wat ik echt schokkend vind, is dat deze vrouw jarenlang geadviseerd werd om haar kapsels te ‘breken’, wat een horror advies! onvoorstelbaar…..
Is het gek dat ik na het lezen van dit verhaal niet speciaal denk; “wat is Franziska Lichtenegger toch goed” , maar eerder denk; “Wat afschuwelijk dat een vrouw 30 jaar ellende heeft door borstprothesen” . Ik vind het verhaal een illustratie voor het idee om het liefst nooit aan je lichaam te laten sleutelen. 30 jaar met ellende zitten; waarom doen we ons dit zelf aan, laten we proberen onszelf iets meer te accepteren zoals we eruit zien. Ik las laatst dat zelfs de mooiste modellen zich onzeker voelen over bepaalde delen van hun lichaam.
Ik vind mijn uiterlijk ook erg belangrijk maar soms vind ik dat we elkaar gek maken met die fixatie van een mooi uiterlijk. Geen borsten lijkt me behoorlijk balen, maar misschien heb je prachtige ogen; super lange benen; of iets anders moois, dat compenseert weer.
Wel geweldig fijn natuurlijk voor deze dame dat Franziska Lichtenegger haar heeft kunnen helpen.