Mick’s column: De vreemde bijwerking van afvallen

Mick’s column: De vreemde bijwerking van afvallen

Het zijn de donkere dagen voor Kerst. Laatst, op straat, baande ik me een weg door die donkerte. Heel even was het leven ondragelijk leeg. Gelukkig moest ik zelf lachen om die gedachte, want ik ben mijn gedachten niet. Dat heb ik geleerd. Als tegengif voor teveel denken. Maar ik vroeg me wel af waarom er de laatste tijd momenten waren dat ik me überhaupt zo voelde. Tenslotte lachte het leven me tegemoet.

Een tijdje terug plaatste ik op Facebook een foto uit de gym. Met daarbij de tekst dat ik me zo goed voelde nu ik weer trainde. Een lieve vriendin reageerde met de woorden ‘Ik word zo blij van jou te volgen, de afgelopen jaren. In gewicht wordt het minder Mick, maar we krijgen er toch steeds meer Mick voor terug!’

Verstoppen achter de gewichten

Ik was van ruim 100 kilo naar 85 kilo gegaan en dat terwijl mijn spiermassa zichtbaar (en tastbaar voor mijn lief) was toegenomen. Ik had geen opgezwollen voeten en geen pijn in mijn knieën meer. Ik kon weer gemakkelijk bij mijn veters en ik zag dat ik weer man was als ik naar beneden keek. Ik was er nog niet, er moest nog zeker 5 kilo af, misschien wel meer, maar ik voelde me de Koning te rijk.

Tot een aantal weken geleden, toen er opeens dagen kwamen dat ik niet zo lekker in mijn vel zat. Ik voelde me onzeker, emotioneel, ik had een kort lontje en ik kon zomaar huilen. Zelfs bij Master Chef Australië, als een verdrietige amateurkok naar huis werd gestuurd. En ondertussen verstopte ik mezelf achter de gewichten.

Gewoon logisch nadenken

Uiteindelijk had ik het er met mijn lief over. En zij zei toen: ‘Realiseer je je wel wat er gebeurt als je afvalt?’ Ik haalde mijn schouders op en zei voor de grap: ‘Dat we beter bij en in elkaar passen in bed?’ Ze deed of ze me niet hoorde. ‘Dan komen de gifstoffen, die ooit in je vetcellen waren opgeslagen, weer in je bloedbaan terecht. Geen wonder dat je je zo voelt.’ Toen ik vroeg waar ze die wijsheid vandaan haalde, zei ze: ‘Gewoon logisch nadenken.’ Haar beste vriendin kwam ter sprake. ‘Vraag het aan haar. Ze weet alles van voeding, van afvallen en ze begeleidt ook mensen die verslaafd zijn.’

Tel uit je verlies

Dat laatste gaf de doorslag om contact met haar Bestie te zoeken. Iemand die alles van afvallen weet en kennis van verslavingen heeft, dat was precies de persoon die ik zocht. Want wat had ik jaren geleden niet allemaal tot me genomen? Tabak, alcohol, hasj, coke, XTC, ritalin, zware slaapmiddelen, anti-depressiva. Middelen die me bijna tot waanzin hadden gedreven. Tel uit je verlies als je afvalt en dat alles weer in je bloedbaan terecht komt.

Een kwestie van uitzingen

Ik besloot haar te messengeren met mijn verhaal. Ze had het er al met mijn lief over gehad. ‘Hoi, Mick, ‘schreef ze me. ‘Heel vervelend. Rot dat je dan dit weer letterlijk moet verwerken. Je vetcellen slaan veel gifstoffen op zodat je lichaam niet alles hoeft te verwerken. Zo gaat dat. Dat geldt overigens niet alleen voor gifstoffen, maar ook voor vitamines en mineralen. Als je afvalt hoef je je daar in ieder geval niet druk over te maken.’

‘Als je vet verbrandt, komen al deze stoffen allemaal weer in je bloed. In jouw geval zijn dat stoffen die toen in je vetcellen werden opgeslagen en die nu vrijkomen. Ik kan mij voorstellen dat je daar hinder van ondervindt. Dat je vetcellen zich nu ‘legen’.’

Het moet je lijf uit

Ik stuurde haar: ‘Het is dus gewoon een kwestie van uitzingen en er dwars doorheen gaan (en trainen)?’

‘Klopt’, schreef ze me terug. ‘En genoeg water drinken. Het moet je lijf uit. Die stoffen die vrij komen beïnvloeden ook je hormonen. Deze moeten van nature weer in balans komen. En dat in balans komen, gebeurt door goede, gezonde voeding, genoeg slaap, genoeg beweging en heel veel liefde. Het komt allemaal goed, want je lijf is zelfhelend…’

Genoeg beweging en heel veel liefde. Met die wetenschap besefte ik dat het inderdaad helemaal goed zou komen met me.