Van de week las ik op Facebook een nieuwsgierig makende post, die – naar bleek – geschreven was door niemand minder dan onze uitgever.
‘Waarom gaan al die vijftigers toch ineens zo spiritueel doen?’, schreef ze. ‘Eerst was het een exclusief vrouwen-ding, maar kerels doen nu net zo hard mee. Er is maar een remedie om het leven aan te blijven kunnen: empathie en hoogwaardige vitamine S.’
Ironisch genoeg leek dit uit de pen van een spirituele filosoof te komen, een tekst waar de lezer diep over na moet denken om de betekenis ervan te doorgronden.
Wat zou ze bedoelen? Met vitamine S bedoelde ze Seks. Dat was duidelijk, want ik ken mijn pappenheimers. Maar empathie en seks als remedie om het leven aan te blijven kunnen? Ik zag ‘m niet.
Maar toen ik er wat langer op had gekauwd, begon ik de smaak van haar woorden te herkennen uit mijn eigen leven.
De ziekte van mateloosheid
Wie hebben de duurste en gevaarlijkste vooropleiding gehad? Ervaringsdeskundigen zoals ik. Toen jaren geleden de ziekte van mateloosheid, waar ik aan lijd, actief was, kon ik het leven nog aardig aan.
Het ging pas mis toen ik stopte met de drugs. Het was alsof ik in een auto reed, waarin ik al mijn problemen op de achterbank had gegooid, en plotseling vol op de rem ging staan, waardoor alles wat achterin lag als een lawine van ellende over me heen kwam.
Gevaarlijkste plek op aarde
Tijdens mijn behandeling in een Schotse verslavingskliniek, die maar liefst 4 en een halve maand duurde, had ik een zware depressie. De gevaarlijkste plek op aarde is je hoofd, want die kan je helemaal gek maken. En als je opgesloten zit in je kop, dan is er weinig plek voor empathie. Toch is dat een belangrijke sleutel naar herstel, merkte ik langzaam maar zeker.
Toen ik om me heen keek, zag ik dat de gelukkigste mede-verslaafden zich niet alleen goed in de situatie en gevoelens van anderen konden verplaatsen, maar die vaardigheid ook in de praktijk wisten te brengen. Ze stonden altijd klaar voor anderen. En dat was te zien. In de blik in hun ogen.
Als we het toch over beauty hebben op deze site: empathische mensen zijn over het algemeen mooie mensen. Innerlijke schoonheid komt naar buiten bij ze.
Been there, done that
Ik weet niet wanneer en hoe bij mij de actieve empathie kwam. Gebeurde het toen ik minder depressief werd en er daardoor ruimte voor was? Of verdween de depressie toen ik me begon te verplaatsen in anderen? In ieder geval leef ik tegenwoordig een leven vol empathie.
Verslaafden die pril in hun herstel zijn mogen me dag en nacht bellen als ze het leven even niet meer aan kunnen. Want: been there, done that. Ik doe ook vrijwilligerswerk. Voor het dierenhospitaal en de dierenambulance in Den Haag. Er voor dieren kunnen zijn, voelt overweldigend. En zorgt ervoor dat je niet verstrikt raakt in je eigen hoofd.
Al met al snap ik als geen ander het empathie-gedeelte in de remedie om het leven aan te kunnen.
Er passeren kleine ergernissen
Dan de slotvraag: What’s love got to do with it? Of althans: het praktiseren ervan. Om het antwoord op die vraag te geven, citeer ik Nederland’s belangrijkste cabaretier Freek de Jonge.
In 2010 zei hij in een interview met de Linda: ‘In een relatie bouw je spanning op. Er passeren kleine ergernissen. Zodra je klaarkomt, is die lei schoongeveegd. Maar als je het slechts één keer in de drie maanden doet, moet je wel verschrikkelijk goed klaarkomen om die hele lei schoon te vegen. Dan staat er al te veel op.’
I rest Monique’s case. Dank je wel, knuffelgoeroe Rindentsuri! (Japans voor Lindeboom).
