BeautyJournaal’s Shop Redactie favorieten
Bapscarcare Littekengel met UV-filter
Mick’s column: Na een eeuwigheid terug in de gym
De kop is eraf. Eindelijk ben ik begonnen met weer naar de gym te gaan. En ik ga er niet alleen naartoe, ik doe er ook wat. Wat heb ik het gemist. En wat zit de mens in die zin toch raar in elkaar. Je weet dat je het fijn gaat vinden, maar toch stel je het steeds uit.
Aanleiding om over de drempel van de sportschool heen te stappen, is dat ik na maanden van rekening houden met wat ik at en na maanden van toch niet afvallen, opeens gewicht begon te verliezen. Toen dacht ik: ‘En door.’
Niet locatie gebonden
Ik ben een echte daluren-man, want ik heb niet alleen een daluren-abonnement van de NS, maar ook van Fit For Free, waar ik voor 11,95 euro per maand (!) tussen 7 uur ’s ochtends en 5 uur ’s middags kan trainen (in de weekenden van 9 tot 4). En het mooie is dat het abonnement niet locatie gebonden is. Als ik wil, kan ik in elk van de 80 clubs van FFF, verspreid over heel Nederland, trainen. En dat komt wel zo goed uit, want ik woon in Den Haag, maar ik ben veelvuldig bij mijn lief in Dordrecht.
Het ijzer liegt nooit
Wat me de eerste keer opviel, was dat er eigenlijk bar weinig was veranderd in al die jaren dat ik niet had getraind. Een gewicht van 20 kilo was nog steeds een gewicht van 20 kilo. Het ijzer liegt nooit tegen je, houdt nooit mooie praatjes en dat bleek maar weer, want de spierpijn hakte er de volgende dagen goed in. No pain, no gain, is het gezegde. Een waarheid als een koe.
De kijk op bepaalde zaken
Wat wel was veranderd, was de kijk op bepaalde zaken. Een aantal maanden geleden liet ik door Marc Hoogervorst van Personal Gym Marc Hoogervorst in Hoofddorp een zogenaamde Personal Hormonal Profiling opstellen, waaruit bleek dat ik een disbalans had met betrekking tot het hormoon Cortisol.
Tel uit je verlies
En dat verklaarde meteen waarom het maar niet wilde vlotten met afvallen. Stress is vaak de oorzaak van een verhoogde cortisol-productie. Dit cortisol zet het lichaam aan tot het aanleggen van een vetreserve, meestal op de buik. Tel uit je verlies. Toen ik begon te trainen, eind jaren 70, wist men nog niet dat hormonen een rol speelden als het op overgewicht aankwam.
Een half jaar diëten
Als je in die jaren heel hard trainde en tot het gaatje ging en je daarnaast ook nog leefde van een paar plakjes magere vlees per dag, dan wist je in ieder geval dat je heel snel resultaten zou zien.
Toen ik van de week om half acht ’s ochtends benen aan het trainen was en ik sterretjes zag, moest ik denken aan die keer dat ik voor Playboy een reportage ging maken over wat een half jaar ijzer vreten en diëten met mijn lichaam zou doen.
De pijnlijkste opmerkingen
De foto’s voor en na werden gemaakt door een nog onbekende, piepjonge Erwin Olaf, nu een van de grootste fotografen ter wereld (daarom mag ik die foto’s ook niet laten zien*). Foto 1 werd in de lente van 1986 gemaakt. Ik citeer uit het stuk: ‘De dag voordat ik begon met trainen, maakte Erwin Olaf een foto van me, als bewijs van hoe ik er op dat moment uitzag. Hij zei dat het wel meeviel met me. Dat zei mijn vriendin ook. Dat zijn de meest pijnlijke opmerkingen die je kunt krijgen.’
Geen vriendelijkere fotograaf
Foto 2 werd een half jaar later gemaakt. In de 6 maanden dat ik vijf dagen per week in de sportschool verbleef, was ik mijn benen en kuiten zichtbaar vergeten, maar daar repte Erwin Olaf niet over. Ik kan me herinneren dat ik me geen vriendelijkere en betere fotograaf had kunnen wensen om mijn transformatie vast te leggen.
Met bodybuilding als passie
Ook kan ik me herinneren dat we tijdens het maken van de foto werden bijgestaan door mijn personal trainer, die eigenlijk geen personal trainer was, maar immunoloog aan de Amsterdamse VU met bodybuilding als passie. Rick Hoekzema was ook striptekenaar en begenadigd gitarist. Deze duivelskunstenaar schreef mee aan mijn artikel, dat onder de kop ‘De Schepping’ zou verschijnen in Playboy no. 6, juni 1987. Zo tekende hij op:
‘Onder waanzinnig gelach besprong Boskamp extra zware halters of sjorde hij aan kabels en katrollen als een gederailleerde klokkenluider. De gevolgen konden niet uitblijven. Na een al te orgastische biceps-sessie weigerde zijn rechterarm verdere medewerking en bungelde wekenlang aan zijn schouder als een zojuist bevredigd kamelenlid.’
Een duivels akkoordje
Nadat de laatste foto was gemaakt en het artikel geschreven, gingen mijn toenmalige vriendin en ik op vakantie naar Venetië. In het vliegtuig begon het al. Angstaanvallen en hyperventilatie. Ik ben nooit bang voor vliegen geweest, zelfs niet in zware turbulentie, maar nadat ik maandenlang vier uur per dag had getraind en wekenlang op louter rookvlees had geleefd, hadden mijn lichaam en geest een duivels akkoordje gesloten en besloten ze mijn vakantie te verzieken.
Ik moest die boot uit
Op de derde dag in Venetië gingen we een romantische gondeltocht maken. Halverwege besloot ik om via het Canal Grande terug naar het hotel te zwemmen. Ik moest die boot uit, want anders werd ik gek. Nadat ik bij een souvenirshop iets had gekocht, enkel en alleen omdat ik kon blazen in het plastic zakje waarin het prul zat, wist ik het zeker: Zo zou ik nooit meer gaan trainen en diëten.
En dat heb ik vervolgens heel lang, heel erg letterlijk genomen.
It’s good to be back.
*Deze foto’s van mij komen ook uit de Playboy. Gemaakt door fotograaf Sean Mac Andrew en verschenen in een modereportage over mannenondergoed. Lekker goedkoop als de redacteur zelf model staat.
Meer weten over dit onderwerp?
Schrijf je in voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
