Lichaamshaar: een last of een opwindende lust?

Onlangs verscheen er een artikel in de Engelse krant The Guardian over het Franse meisje Adele Labo dat op haar blog Onderwater flink protesteert tegen de schoonheidstrend van het onbehaarde lichaam, voor vrouwen. Ze had er grote moeite mee, vooral ook omdat ze zelf veel lichaamshaar heeft en dat ook uitgebreid fotografeert op haar blog. De campagne verplaatste zich naar Twitter en onder de tag #LesPrincessesOntDesPoils werd het een hit. Het stigmatiseren van vrouwen met lichaamshaar moet maar eens afgelopen zijn.

Gevangen in je huid

Ze schrijft (hoewel: tekent eigenlijk haar boodschap – erg leuk) dat iedereen het tegenwoordig weghaalt, en dat ze zich verplicht voelt dit ook te doen, maar dat het eigenlijk een onhaalbare zaak is, omdat ze veel heeft. Het verwijderen is pijnlijk en kostbaar, en het geld heeft ze niet. Ze voelt zich gevangen in haar huid, en zich bijna verplicht om altijd bedekkende kleding te dragen.

Ja, waarom eigenlijk?

Waarom moet de huid helemaal kaal zijn, als lichaamshaar toch heel normaal is? Ik heb het me ook vaak afgevraagd en ik heb me er ook lang tegen verweerd. Gelukkig verkeerde ik ook niet in een situatie dat ik rare gezichten kreeg als ik niet op alle bekende plekken onthaard was.

Schaamte cultuur

Ik kan me nog herinneren dat het aan het begin van het nieuwe millennium opeens een hardcore dingetje werd. Ik hoorde ook van meiden in opleiding voor schoonheidsspecialiste dat met name de mede studenten van Mediterrane afkomst er heel erg mee bezig waren en dat het geleidelijk aan overgenomen werd door de Hollandse meiden. ‘ Zelfs je armhaar moest eraf, want ook daar schaamde vrouwen zich voor.’

Ik ben vele decennia naar naaktstranden gegaan, omdat ik (nog altijd) een bloedje hekel heb aan badkleding en omdat het lekker relaxed was, je hoefde je ook geen zorgen te maken over een haar meer of minder.

Scheren in zee

Maar ook op een van die stranden, ergens in Griekenland, eind jaren tachtig, zag ik elke ochtend een Italiaanse vrouw in zee haar lichaam ontharen. Ik vond het absurd. Ik bedoel: jezelf scheren met zout water? En wat zouden die paar rot haartjes? Wellicht was ze obsessed….kon ze niet tegen stoppels, laat staan überhaupt haar eigen lichaamshaar.

Yoga doen met okselhaar

In de yogaschool was het wel eens ongemakkelijk omdat ik altijd moest zorgen shirtjes aan te hebben met mouwtjes die lang genoeg waren – omdat ik meestal vergat mijn oksels te ontharen.

Ok, in de zomermaanden haalde ik het wel weg, op oksels en benen, maar met liefde en aandacht geen het zeker niet. En een onthaarde schaamstreek vond ik absurd, dat zag er zo raar uit, alsof ik weer een elfjarige was.

Zo’n klein plukje, best opwindend

Ik kon echt met grote bewondering naar vrouwen kijken die gewoon hun okselhaar lieten staan, en op hun benen. Nu vind ik het op benen niet fraai, maar in de oksels kan ik een klein plukje in zekere mate opwindend vinden. Op de armen doet het me niets.

Hoewel, wacht even, blond haar waar het licht op schijnt, vind ik magisch. Maar goed, dan is het wel weer blond. Dus ja…

The bears…

Bij mannen stoor ik me alleen aan te grote bossen haar in de schaamstreek, op de borst en op de rug. Lekker gekortwiekt vind ik het prima.

Al zes maanden wax ik alles weg….mijn hemel

Ten aanzien zijn van mijn eigen schaamstreek ben ik een nieuw tijdperk ingestapt. Sinds zes maanden ga ik trouw om de vijf weken naar mijn waxangel om een uur van ellende te doorstaan. Benen, oksels, schaamstreek, alles gaat eraf. Vooral tussen mijn benen went het nooit, echt not. Maar als het dan weer gedaan is, ben ik gelukkig.

Boterzacht

De ervaring van een intens zacht huidje, als het zachtste kalfsleer van Hermes – daarmee vergelijk ik het altijd gekscherend. En het levert simpelweg meer, veel meer genot op. De looks – ik ben eraan gewend geraakt. Het is ok, het lichaam is nu eenmaal een aparte anatomische tempel. En ik heb er steeds meer van leren houden.

Op je elfde aan grootmoeders recept

Pikant detail wat ik van mijn wasangel hoorde is dat Turkse en Marokkaanse meiden al met ontharen van de schaamstreek beginnen zodat de eerste haartjes verschijnen. Hun moeders schijnen home made recepturen te hebben. En als je al zo vroeg begint heb je op een gegeven momenteel helemaal geen haar meer daar beneden, zo luidt het verhaal. Ik kan het niet bevestigen.

Er zijn zoveel smaken als het om lichamelijke beleving gaat. Zo weet ik recent (gut, ja…en dat op je 52ste hahaha) dat er ook mannen zijn die juist van veel lichaamshaar houden bij vrouwen. Net zoals er in de homoscene subculturen zijn met ‘ bears’, behaarde mannen van allerlei formaat en omvang.

Ik heb foto’s op internet gezien die me werden getoond door die iemand die het echt reuze opwindend vindt om enorme bossen schaamhaar te zien. Van een lengte waar je serieus vlechtjes in kan draaien. Of de beelden gemanipuleerd zijn of ik, ik heb geen idee, maar ik vind het zeer geestig. En stiekem denk ik dan: ook voor al die vrouwen die lijden onder hun lichaamshaar, is er een fan te vinden. Een partner die het geweldig vindt. Alleen…het is een zoekplaatje.

Terwijl….in de gayscene is The Bear een geliefd archetype….

Interessant vind ik de gedachte ook als je een partner hebt die het prachtig vindt, omdat het je gevoel van eigenwaarde een boost geeft. Maar het oordeel van de buitenwereld zal scherp blijven. Want een royaal behaarde schaamstreek is natuurlijk nog keurig weg te moffelen voor het zicht, met een arm of een been wordt dat lastiger.

Een gladde glanzende huid is prachtig, ik vind dat ook, maar hetgeen we ervoor moeten doen, kan voor menig mens een hell of a job zijn. Nee, het is niet fair. Schoonheidsidealen zijn een dictaat, een gemene valkuil voor wie onzeker is, een enorme geldmachine, maar ook een pleasuredome voor wie het slim ten goede van zichzelf weet te keren.