Mick’s column: Hoe ik het feestje van Carolina Herrera verpestte
Journalist Mick BoskampVoor mij is 2016 het jaar van de ronde getallen en jubilea. In juli wordt mijn meisje 50, in november word ik 60, in december zit ik 40 jaar in de journalistiek. En deze week is het 20 jaar geleden dat ik het San Diego-feest van Enrique Puig en Carolina Herrera in het water liet vallen.
Een van ’s werelds grootste geurenhuizen
Vooraf even iets over de hoofdrolspelers. Enrique Puig stond tot aan zijn dood in 2008 op 68-jarige leeftijd aan het hoofd van Puig, Barcelona, een van ’s werelds grootste geuren- en modehuizen, die o.a. merken als Nina Ricci, Paco Rabanne, Jean Paul Gaultier en Carolina Herrera bezit.
De entourage van Mick en Bianca Jagger
Laatstgenoemde is een inmiddels 77-jarige modeontwerpster uit Venezuela , die in de vroege jaren 80 tot de entourage van Mick en Bianca Jagger en Andy Warhol behoorde, een groepje dat gezamenlijk Studio 54 onveilig maakte. Later werd Herrera beroemd vanwege haar jurken voor o.a. Jacqueline Kennedy en Renee Zellweger, vanwege haar vaste catwalk model, de latere Mrs. David Bowie, Iman, en vanwege haar parfumlijn 212 (een lijn voor vrouwen en een aparte lijn voor mannen om precies te zijn).
Big chief Enrique was een enorme zeil fan
Waarom ik begin juni 1996 naar San Diego afreisde en in het door de filmkomedie Some Like It Hot beroemd geworden Del Coronado strandhotel zou verblijven, had te maken met de befaamde zeilrace die daar werd gehouden. Zo befaamd dat ik de naam ben vergeten, een race die gesponsord werd door Puig omdat big chief Enrique een enorme zeil fan was. De pers mocht daarbij zijn en kon meteen worden voorgesteld aan Carolina Herrera, die een half jaar daarvoor creative director was gemaakt van Puig.
Een enorm arsenaal aan glazen
De avond begon goed in de immense eetzaal van het in koloniale stijl gebouwde hotel. De heren verschenen in smoking aan de dis en de dames in het lang. Wat me wel meteen opviel, was het enorme arsenaal aan glazen dat op tafel stond. Bij het idee alleen dat die allemaal gevuld zouden worden met verschillende wijnen, begon het al te draaien voor mijn ogen. Gewoon een kwestie van een paar slokjes per glas nemen. En dan kwam het vanzelf wel goed.
Haar panty als blinddoek
Nog geen uur later stond ik tussen Enrique Puig en Carolina Herrera in, wiens gesprek ik kwam verstoren en die geen idee hadden wie de komiek was uit de Nederlandse delegatie. En een uur verder werd ik geblinddoekt door de persoonlijke assistente van mevrouw Herrera, die mijn tafeldame was en gelijk met me opging qua alcohol-inname en die als blinddoek haar panty had gebruikt. Waarom ik werd geblinddoekt? Dat wist niemand. Ook de PA zelf niet. Wat ze wel wist, was dat ze een sigaretje wilde roken, maar dat mocht niet van haar bazin, dus besloten we om samen vanuit het hotel het strand op te lopen. Konden we meteen een luchtje scheppen tijdens het roken.
We gingen pootje baden
Toen we daar zo stonden, voor die immense Grote Oceaan, kreeg PA een goed idee. We gingen pootje baden. “Daar kunnen mijn lakschoenen niet tegen,’ zei ik tegen haar. ‘Trek ze uit!’, kirde ze. We lieten de schoenen achter op het strand, renden door het ondiepe water en hadden de grootste lol. Dat is het bijzondere aan alcohol. Je kunt pret hebben om niets. Even later, we lieten de schoenen staan, vond PA dat het tijd was voor het sigaretje. We trokken ons terug in een soort van grote strandkorf met een deur die van binnen op slot kon, want PA was echt als de dood om al rokende betrapt te worden, en staken een sigaret op.
Nog even en het zoenen kon beginnen.
Nu hoorden we meer stemmen
Op dat moment hoorden we stemmen. Verschrikt hield PA haar hand voor mijn mond. Nu hoorden we meer stemmen. En voetstappen op het plankier van het hotel. Veel kregen we er niet van mee, we waren te dronken, maar dat ze op zoek waren naar ons was duidelijk.
Toen de stemmen waren verstomd, slopen we uit de korf, en besloten we elk naar onze kamer te gaan. Want hoe dronken we ook waren, terugkeren naar de eetzaal, verfomfaaid, nat en onder het zand, leek ons geen goed idee.
Eenmaal in mij kamer aangekomen, kwam ik tot de ontdekking dat ik mijn schoenen op het strand had laten staan. Naast die van de PA.
Zo diep in coma waren we
De volgende ochtend, aan het ontbijt, merkte ik een zekere spanning bij mijn gezelschap. Bleek dat de kustwacht van San Diego een urenlange zoekactie op het water had gehouden naar ons. Op het strand, vlakbij de vloedlijn, had men twee paar schoenen gevonden.
Zowel de PA als ik gaven geen kik toen er op de deuren van onze hotelkamers werd gebonst, zo diep in coma waren we.
De rest van mijn verblijf zorgde men ervoor dat de PA en ik aan andere tafels werden gezet. Als beauty-journalist vond ik dat een misser van Puig. Want ze rook erg lekker naar 212.
