Vocal fry
Yay, I am not alone!
Ik ben, zo weet ik na vele jaren in dit vak geurgevoelig, dat is fijn om parfum goed te onderscheiden en niet alleen maar te vallen voor een ‘ lekker luchtje’, maar ik ben ook geluidsgevoelig. Ik weet dat ik ooit eens in de trein naar Parijs zat met een dame wiens metalige veel te harde stem door mijn ziel sneed. Ik werd er moe van en wilde alleen maar vluchten, maar vanuit sociale overwegingen bleef ik waar ik was, ik probeerde wel de conversatie te minimaliseren. Teneinde niet totaal naar de klote in de lichtstad aan te hoeven komen.
Werk op je zenuwen
Maar dan tv! Het aanbod voor mij is marginaal: ik kijk nauwelijks tot geen Amerikaanse tv-programma’s, en blijft er dus weinig over, hoewel: I love newsprograms! Ik kan niet tegen het overmatige geschreeuw in Amerikaanse tv-series, en al helemaal niet tegen dat stemgeluid van de vrouwen die erin te zien, of beter gezegd, te horen zijn. Ik dacht altijd dat ik de enige is was die daar echt nerveus van wordt.
Horror geborrel
Tot vandaag, ik lees de krant van gister en ontdek dat Naomi Wolf in den lande is en samen met Oxford professor Elleke Boehmer een boom heeft opgezet over de Vocal Fry. De waaaat? Ja, eindelijk heeft mijn ongenoegen een naam!! Vocal Fry, zoiets als ehhh…vocale angst??
God, wat een binnenkomer aan het ontbijt, ik ben meteen wakker en voel me helemaal geaard. Hoewel, het gaat niet zozeer over mijn ongemak voor louter te hoge tonen in stemmen, maar over de stonede Katrien Duck stem…..die kraakt en kreunt aan het einde van elke uitgesproken zin die aanvankelijk nog afgeknepen hoog begint. Denkbeeldig zie je er nog een gulpje bloed achteraan komen uit de mond. The little frog dies.
Wat je ermee uitdrukt: desinteresse, geveinste koelheid
Stoned praten
Maar wat blijkt, volgens deze dames? Dat kinderachtige stemmetje, waar ook nog een raspje in zit dat aan het einde vibrerend wordt uitgerekt alsof er gekreund wordt en ze apestoned zijn (of: praten als een een in Donald Duck)- wordt geboren uit een soort van onderdrukking: bottomline…van de vrouw. Kijk, wij dragen dan wel geen hoofddoeken (meer), en al helemaal geen lichaamsbedekkende kleding, nee, wij hebben andere methoden om vrouwen op hun plaats te wijzen, en dit is er een van, zo blijkt uit de theorie van het duo.
https://youtu.be/YEqVgtLQ7qM
‘ Jonge vrouwen durven hun echte stem niet te laten horen.’ Nee, het zit niet in de natuur van de vrouw, bezweert Wolf, want tweejarigen schreeuwen nog net zo hard als jongetjes van die leeftijd. Volgens Wolf worden vrouwen in de Westerse maatschappij nog altijd aangeleerd om vooral niet teveel te vinden – ergens van. Als vrouwmens hoor je vriendelijk en opgewekt te zijn. Boosheid is taboe (Djeez, als je eens wist hoe heerlijk boos ik kan zijn hahaha), en volgens Wolf heeft 1 op de drie vrouwen een traumatische fysieke ervaring opgelopen, en ook dat trauma slaat op de stem.
Is het cool en sexy of kleinerend?
De Focal Fry is een uiting van je klein maken, en klein gehouden worden. Gelukkig heeft de journalist in het stuk nog de tegenwoordigheid van geest om op te merken dat celebs ook zo horror-achtig te praten: ‘Kan het niet gewoon hip zijn?’ En dat denk ik dus ook.
Wat ben ik blij dat ik in een land woon waar dit niet ingeburgerd is, waar we gewoon normaal onze stemmen kunnen laten horen, zoals ze zijn. Ergo: ik denk dat onze taal zich er ook niet voor leent. In het Amerikaans vooral kun je de letters zo lekker uit je mond laten rollen, dat het zo doorrolt in een vette kreun.
Eh nee, ik vind het niet sexy, ergo, zelfs verre van. Ik vind het neurotisch, aangepast gedrag. Net zoals dat praten met zinnen waarvan de toon aan het einde omhoog gaat (alsof elke zin een vraag wordt) en gaat slepen. Ach, oh wee, voor mijn ziel. Vrouwen die schreeuwend zingen… de W. Houston imitaties. Maar dat is een ander soort fry.
Weg uit die keel, de buik in….
Weet je wat je moet doen? Leren vanuit je buik te praten in plaats vanuit je keel? Weet je waar dat nog meer goed voor is? Je buik is je centrum, je basis van emoties, en van een gezonde evenwichtige ademhaling. Je keel – dat is voor paniek, voor angst, voor haast.
Allemaal yoga gaan doen, komt het helemaal goed.
Tot slot, het is niets nieuws. In 2011 werd er al melding gemaakt van deze trend, en met de vinger gewezen naar Britney Spears en de Kardashian dames.
Ach, we hebben er toch een in Nederland, and she is the best!!
