In zijn twee geuren Donna en Uomo presenteert Trussardi het concept van het mannelijke en vrouwelijke als strijd en tegelijkertijd onweerstaanbare aantrekkingskracht tussen de twee uitersten. Zwart en wit, liefde en haat, verleiding en afwijzing. Ik moet zeggen dat het concept goed terug te vinden is in de verpakking én in de geuren zelf.
Eerste indruk
De verpakking bestaat uit een simpel maar elegant doosje met een hagedishuidpatroon gaufre en in reliëf met goud geperste naam, merknaam en het wapen van Trussardi. Twee uitersten zijn verwerkt in de kleur: zwart voor de Uomo en wit voor de Donna. Ook in hagedishuidpatroon zit er een kleine nuance: het fijnere patroon is gebruikt voor de dames en het grovere voor de heren. De flesjes zijn gemaakt van ondoorzichtig glas welke mij aan porselein doet denken. Ik zie wederom een sterke gelijkenis in de vorm en details zoals een goudkleurig metaalstreepje aan de zijrandjes van de flesjes. Daarnaast ook weer een subtiel verschil in de vorm van de dopjes naast de duidelijk tot de twee uitersten gebracht verschil in kleur.
Donna omringt me met een vochtige melkwitte mist geweven van de fruitige topnoten, bloemige hart en houtige basis. Het begint met de frisse noten van licht scherpe en zoete combinatie van cedraat (sukadevrucht) en yuzu waarna het meteen verzacht door de sluier van de witte bloemen. De geurpiramide noemt sinaasappelblossom, jasmijnthee en waterlelies, maar ik kan ze niet echt herkennen. Voor mij blijft het een vochtige, zachte, naar witte bloemen ruikende mist met de fruitige nuancen van abrikozen, de zoete accenten van de vanilleroom en de gourmand ondertonen van een fruitgebakje. De laatste twee komen grotendeels van de basis samengesteld uit de witte patchoeli, cederhout, sandelhout en vanille. De geur van Donna valt onder de populaire categorie van de oriëntaalse bloemengeuren met de verscherpte fruitige top en een gourmand accent in de basis. Het is vrij zacht, rustig en elegant.
De wereld van Uomo zie ik vooral als een weerspiegeling in het koele metaal van zijn zwaard. In tegenstelling tot de zachte Donna is het vrij scherp en koel. Het doet mij meteen denken aan de klassieke Fougère geuren van de jaren 80’ zoals Drakkar Noir. De piramide belooft mij de frisse Italiaanse elegantie in de top gemaakt van Italiaanse citroen, bergamot, galbanum en nootmuskaat, het hart van de geraffineerde mannelijkheid met scharlei, geranium en viooltjesblad en de basis van kracht en sensualiteit met patchoeli, mosakkoord en leer. Ik ruik vooral vrij scherpe citrusnoten met veel metaal, iets ruwe, maar op een nostalgische wijze charmante mannelijkheid van een waaghals en ergens in de verte een zoete, licht mysterieuze en aantrekkelijke houtnoot. In tegenstelling tot Donna is Uomo alles behalve een zachte tamme geur, maar het zal wel in smaak vallen bij de liefhebbers van de nostalgische koele ruwe mannelijkheid en de fougèregeuren van de jaren 80’. Op mijn huid is deze geur nog scherper en koeler, dan op een geurstokje.
Conclusie
Nadat ik deze twee geuren los van elkaar heb geroken, heb ik ze ook naast elkaar en ook op elkaar gedaan om te kijken hoe goed ze bij elkaar passen. Het resultaat is wel mooi – de witte mist van Donna kan de scherpe kantjes van Uomo verzachten en wederom geeft de donkere Uomo een beetje diepgang aan Donna. De conclusie: als een stel kan je gerust beide geuren naast elkaar dragen om het mooie resultaat van de aantrekkingskracht tussen de twee uitersten te bewonderen.
De geuren zijn uitgebracht in 2011 als een eerbetoon voor het honderdjarige jubileum van de Italiaanse leercouturier. De neuzen achter deze twee geuren zijn Nathalie Lorson voor Donna en Aurelien Guichard voor Uomo.
