Archief: Chanel’s Coco Mademoiselle als Suddenly nu bij Lidl

BeautyJournaal’s Shop Redactie favorieten

La Roche-Posay Cicaplast handcrème

Crème voor handen die droog en ruw zijn geworden door het vele reinigen en wassen.

BEKIJK

‘Ik had er vorig jaar van gehoord, maar ik had toen geen zin om er voor naar Duitsland of Engeland (daar alleen te koop in eerste instantie) te gaan en wou, gezien de prijs, daar bekenden niet mee lastig te vallen:Suddenly van Madame Glamour – wat een bezopen jaren midprice-jaren-vijfig-naam – te koop bij supermarktketen Lidl. Ik liep gisteren (23 februari 2012) een Brusselse vestiging binnen, en daar stond de geur hoog opgestapeld: € 3,49 voor 50ml van een geur die naar wordt beweerd sterk naar Coco Mademoiselle ruikt.

Volgens parfumjournalist Erik Zwaga zijn er momenteel veel copycats van Chanel’s – inmiddels al tot klassieker uitgegroeide – parfum te koop, ‘Alleen die zorgen er wel voor dat hun variaties nét iets anders ruiken. Maar alle nieuwe chypres met fruitige opening en een basis van ‘heldere’ patchoeli, vanille en witte musk zijn Coco Mademoiselle in feite schatplichtig.’

Volgens Zwaga ruikt Suddenly écht naar Coco Mademoiselle. ‘Dat hebben inmiddels twee blinde consumentenpanels – georganiseerd door Lidl en waaraan 50 vrouwen deelnamen – uitgevoerd door de Perfumer’s Guild, duidelijk gemaakt,’ zo schrijft hij op zijn parfumblog. ‘Ik heb ter vergelijking alleen het parfumextract van Coco Mademoiselle bij de hand en dat ruikt vanzelfsprekend voller, rijker en gelaagder. Maar toch….

Gevleid door een kopie?

‘Chanel zei ooit over haar werk dat gekopieerd worden de mooiste vorm van vleierij is. Maar het wordt volgens mij anders wanneer vleierij overgaat in ‘stelerij’. Suddenly roept trouwens een andere vraag op: is de contrabande-industrie even snel geëvolueerd als de ‘officiële’ parfumindustrie? Hadden tot voor kort de ‘ruikt-net-als’-geuren, voornamelijk te koop op de markt, alleen de topnoot van populaire parfums gemeen (die vervolgens heel snel verdween), nu slaagt men er ook in hart en basis overtuigend ‘natuurgetrouw’ te kopiëren.

Chanel voor € 3,49 wie wil dat?

Nee, ik ga het niet hebben over de geijkte ‘told-you-so’-gedachte: dat op parfums heel veel winst wordt gemaakt, dat je ‘alleen maar’ betaalt voor de naam. Ik zeg: je betaalt juist voor de naam! Chanel voor € 3,49 wie wil dat? En ik zou me ernstig zorgen maken als je van je partner, goede vriend, goede vriendin, zus, broer, vader, moeder Suddenly als ‘serieus’ cadeau krijgt.

Wat ruik ik?

Eerst een licht-fruitige opening die direct fluweelzacht wordt door een perziknoot.Dan, zoals zoveel nieuwe chypres bestemd voor de mass market (worden denigrerend ook wel ‘fruiticholis’ genoemd; een ‘collision’ van fruit en patchoeli) een zeer diffuus bloemenhart. Moeilijk te determineren, ik vermoed een boeket van jasmijn- en roosmoleculen (niet echte jasmijn en niet echte roos) met op de achtergrond een bescheiden bloeiend lelietje-van-dalen.

Dan de main attraction van Suddenly… een toch wel elegant, het moet gezegd, samentreffen van een ‘waterige’, suikerachtige vanille, een heldere patchoeli en veel witte musk. Dat laatste zorgt niet voor een crispy en schoongewassen gevoel, maar eerder voor een zacht katoenpluis-effect. Let wel: Suddenly gedraagt zich ten opzichte van Coco Mademoiselle als een cologne ten opzichte van een eau de parfum.

Chanel houdt zich stil

Ik heb me er eigenlijk nog nooit in verdiept, maar bestaat er wel intellectueel eigendom wat parfumformules betreft? Opvallend is, dat voor zover bekend, Chanel zich niet heeft uitgelaten over Suddenly. Maar goed ook; diegene die zich de echte kan veroorloven, gaat niet op zoek naar een goedkoop surrogaat. Zelfs niet in tijden van crisis, lijkt me.

Maar toch lijkt me het belangrijk dat de ‘echte’ parfumindustrie deze ontwikkeling juridisch eens gaat onderzoeken (misschien heeft die het al gedaan). Voor je het weet gaat Madame Glamour grossieren in verkoopsuccessen van de ketenparfumerie. Ben benieuwd welke namen ‘ze’ dan verzint voor Thierry Muglers Angel (1992), J’Adore van Dior (1999) en bijvoorbeeld Dolce & Gabbana’s Light Blue (2001)’

Lees hieronder meer artikelen van Erik Zwaga.