Trouw, ik ben supertrouw. Ik ben van mening dat je de diensten van mensen en bedrijven niet inruilt, zolang de kwaliteit goed is. Ik vind het heerlijk te kunnen bouwen op iets wat vertrouwd en goed is.
Bomvol talenten
Zo geschiedde het ook met mijn kapperszaak. Meer dan vijftien jaar lang was ik er klant. Elke twee maanden, soms elke drie maanden. Wat gaf het een buzz in de beauty- en kapperswereld toen deze zaak naar Nederland kwam. Internationaal zo vermaard, trendsettend, top-of-fashion, hip, eigen opleidingen, ga zo maar door. De zaak stond vanaf het begin ook bomvol met talenten. Ze kwamen vanzelf aanwaaien, het goede en trendy imago trok aan als een magneet.
Ik heb daarvoor nooit goede relaties gehad met kappers. In de stad van mijn jeugd ging dat nog, in de jaren tachtig. Daar had ik een vrouw die mijn haar geweldig platina blond verfde, super bobs knipte maar ook lekkere Farah Fawcett looks als ik daar zin in had. Toen ik eenmaal naar Amsterdam ging, was ik de weg kwijt. Ik wist niet welke zaken goed waren en welke niet. Ik probeerde her en der wat uit, maar het was nooit fijn. In mijn eind jaren tachtig in Amsterdam heb ik me nog een enkele keer aan een permanent gewaagd, maar gruwel, ik kwam altijd bij de verkeerde kappers terecht. En kleuren? Dat deed ik het liefst zelf, van paprikarood, tot donkerbruin, naar blond en af en toe wat groen als het verkeerd had uitgepakt. Het deerde me niet, dan had ik het tenminste zelf gedaan en hoefde ik me niet te irriteren aan vage kappers en hun slechte vakmanschap.
Ze snapte mijn vierkante neuzen
Nee, dan mijn kapper! Na de eerste perspresentatie en een persoonlijk gesprek met een hairstylist die aandachtig naar mijn Dries van Noten laarsjes keek met vierkante neuzen en mijn strenge minimalistisch jaren’90 look (verzameld bij de Antwerpse zes….): zij wist meteen wat bij mij hoorde. God, wat voelde dat goed, eindelijk eens iemand met visie en iemand die mode snapte en interpretaties kon maken! Vanaf dag een was ik er niet meer weg te slaan. Ik keek uit naar mijn kappersbezoeken. Ze mochten alles met mijn haar doen. Lange lokken, korte nekjes, aubergine paars, koekjesblond, chic bruin. De haarstylisten en kleurspecialisten waren top. Nog altijd als ik foto’s van jaren geleden terug zie, valt meteen op hoe goed mijn haar zat en hoe mooi de kleuren waren. Altijd speelse schakeringen die in fotolicht alleen maar mooier werden.
En het ging goed met die kapper. De directeur had er lol in en stond altijd mee te knippen, ook hem kon je bestellen, een enkele wasjongen- of meisje was stoned but who cared, de muziek was cool, het was er altijd bere druk, een echte belevenis om te zitten. Gaandeweg werd er een tweede zaak geopend, en een derde. Natuurlijk kwamen en gingen er vaklui, maar er kwamen altijd weer toppers voor terug.
Framewerk stort in
Totdat het inspirator en aansturend brein steeds minder vaak aanwezig was, met een persoonlijke ontwikkeling bezig was, de zaak dan weer eens hier naartoe verhuisde of dan weer naar de overkant. Het winkelgebied waarin het zetelde überhaupt last het van zijn prachtige omgeving en stabiele toeloop steeds vaker ontbeerde. Je gaandeweg toch merkte dat er meer talenten vertrokken dan er voor terugkwamen. De aanwas van kappers uit andere landen, in de leer bij de zaak internationaal, steeds meer toenam (en sneller wisselde) en ook de noodzaak om zelf meertalig uit te moeten leggen wat je deze keer weer wilde. Nu had ik daar nog net even minder last van, mijn eigen lieve fijne kapper was er nog steeds, mijn rots in de branding in een zaak die nog altijd hip overkwam maar steeds meer cohesie mistte.
Totdat mijn schat me vertelde dat hij wegging. Het sloeg de bodem onder mijn voeten vandaan. Ik had natuurlijk al langer gezien dat het superconcept aan erosie onderhevig was maar nu hij ook wegging, voelde ik serieuze nattigheid. Natuurlijk, na vijftien jaar moet je ook eens iets anders kunnen doen, maar hij was eigenlijk net zo honkvast als ik. Het was niet puur het avontuur dat het trok, het was de afbrokkeling van wat eens zo hot & happening was dat hem somber maakte, een nieuw beleid om de boel bijeen te houden dat hem dwong een ander DNA te ontwikkelen – wat van hem nature niet bij hem paste, en waarmee hij ook niet was ‘opgegroeid’ bij dit bedrijf.
Er is nog plek!
Ik wist dat ik nodig mijn haar weer moest laten knippen en kleuren, maar gebrek aan tijd (en prioriteit en de gedachte dat hij weg was….) weerhield me ervan. Tot dat ik een sms-je kreeg dat mijn kapperszaak nog plek had voor de Kerst! Wow…dat was nooit eerder in vijftien jaar gebeurd. Ik wist meteen dat het niet klopte: het ging niet goed met die zaak, dat kon niet anders. Maar ik was ook nieuwsgierig. Hoe zou het er nu dan echt zijn? Ik maakte een afspraak en toen men vroeg bij wie ik geknipt en gekleurd wilde worden, werden er allerlei exotische namen opgesomd die me helaas niets zeiden. Nee, iedereen die ik ooit had gekend, was daar nu weg. Toch besloot ik me eraan over te geven. Kapster Z zou net zo goed zijn als mijn oude kapper, werd beloofd, en de kleurspecialist? Ach, daar moest ik maar op vertrouwen.
Vlak voor de Kerst hobbelde ik er naar binnen. Het was leeg, nauwelijks klanten, een paar kappers en kleurspecialisten, veel stagiaires. Vrijwel allemaal Aziatisch uitziende schoonheden, zowel klant als personeel. Van het personeel (her)kende ik niemand. ‘Bij wie heeft u de afspraak?’ ‘Ik heb geen idee! Zegt u het maar, mijn naam is….kijk maar in de agenda.’ Ik werd naar een stoel geleid in het kleur-gedeelte van de zaak. Na vijftien minuten kreeg ik het aanbod voor een drankje, en kwam de kleurspecialiste. Wat ik wilde? Mijn grijze uitgroei wegwerken. ‘Oké, we doen highlights,’zei ze. Na tien minuten kwam ze terug, samen met een buitenlands meisje dat niet meer dan de naam ‘moppie’ mee kreeg van haar. Het irriteerde me, ik zat toch niet ineens bij een Jordanese kapper? Maar goed, moppie was erg volgzaam en deed precies wat er van haar verlangd werd, ik al lang blij.
Omdat ik hier al zo lang kwam, ging ik er automatisch van uit dat de specialiste wel op mijn kaart had gekeken naar de kleurkeuzes in het verleden. Ze gaf ook verder geen adviezen over de basiskleur naast de highlights. Alles ging op de automatische piloot en ik dacht er verder ook niet over na. Zomerblond is geen winterblond…….
Knipperdeknip: weg kapster
Toen was ik klaar voor het knippen. Een beeldschoon meisje met lang zwart haar en fijne amandelvormige ogen stelde zich voor met een zware Brits-Engelse tongval. Omdat wij elkaar niet kenden, moest ik weer even goed uitleggen wat ik wilde en wat het probleem was. Nadat alles clear was vertelde ze dat ze maar heel weinig zou knippen zodat de verschillende lagen de kans kregen meer naar elkaar toe te groeien (=probleem, bovendien wilde ik het graag ‘lang’ houden). Oké. Na tien minuten liet ze me plotseling alleen omdat een andere klant niet goed was afgestyled en zij vervolgens nog eens 15 minuten aan de gang ging om die perfecte engelenkrullen in het haar van die andere klant wilde krijgen. Ze trok, spoot, krulde, draaide, tools vlogen in het rond, en ik werd steeds ongeduldiger. Mijn haar droogde zo onderhand op, en ik vroeg me vertwijfeld af of ik het hier ooit eerder had meegemaakt dat een kapper halverwege een knipbeurt wegloopt om de rommel van een blijkbaar slechte afstylende kapper (of stagiair?) op te ruimen. Nee dus!
Nadat ik had laten merken dat ik not amused was, kwam ze weer terug. Ze verontschuldigde zich: het was haar vriendin, speciaal overgekomen uit Purmerend, die zo graag het zelfde Sex in the City haar als zij had gewild, en dat was mislukt, dus voelde ze zich ervoor verantwoordelijk om te redden wat er te redden viel. Ze plukte en puntte nog wat aan mijn haar, bleef maar zeggen dat er niet veel afkon, zette de blowdryer erop en kwam met mij tot de conclusie dat mijn haar wel erg fluffy aanvoelde en springerig was waardoor haar afstylingspoging ook nul effect had. Maar ze had een idee! Terwijl ze mijn kappersstoel een zwiep gaf waardoor ik in de rondte draaide, spoot ze een halve bus beachspray op mijn haar leeg en zette ze stevig de wind erin met de föhn. Ja, dat zou gaan helpen, kijk maar…dan wordt het minder fluffy en krijg je volume.
Waar voor je geld
Mijn god, hoe creatief kun je zijn als je eigenlijk faalt. Toen ik ook nog eens tot de conclusie kwam dat mijn haar veel te blond was (nee hoor, zei de kleurspecialiste, het is prachtig! Ja echt, Jordanees blond….), liep ik verbouwereerd weg. Ik was benieuwd wat ik af moest rekenen, aangezien de knipdame half werk had geleverd….Nog meer verbazing: het was de volle pond.
Na tweeënhalf uur op een stoel te hebben gezeten, loopt de adrenaline altijd geheel uit mijn systeem. Ik had dus ook geen snuf assertiviteit meer over om nog te laten weten dat ik zwaar teleurgesteld was. Bovendien, ik had geen zin meer in een aanbod voor een reparatiepoging. Daarvoor was het vertrouwen echt tot een serieuze nul gedaald.
Ik wist maar een ding: dit was de laatste keer. Ik kom hier nooit meer. Toch doet het pijn, na vijftien jaar, en zoveel plezier.
Toch heb ik er nog een ding opgepikt. Ik zag een kleurstalenkaart liggen voor zwart haar en realiseerde me dat er ook voor echt donker haar nog heel wat te kleuren valt in schaduwnuances. Boeiend. Daar gaan we volgende keer een film over maken!
- Lees hier meer artikelen in de reeks ‘Monique schrijft….’
