BeautyJournaal’s Shop Redactie favorieten
My SkinCaud - maak een DNA test van je huid!
Een paar weken geleden was het ineens op de televisie, meteen na de formidabele Tabatha en haar verrukkelijke salon make-overs: Blush, een wedstrijd waarin visagisten strijden om een geldbedrag van honderdduizend dollar en een contract met cosmeticagigant Max Factor.
Wedstrijden waarin hoopvolle meisjes en jongens strijden om een positie in de mode- en beautywereld zijn al langere tijd populair.
Het begon natuurlijk allemaal met het inmiddels roemruchte America’s Next top Model, waarin een horde plattelandsblondjes en ghettoprinsessen vechtend, kijvend en krijsend hun uiterste best doen om een wereldberoemd topmodel te worden, onder leiding van de met het seizoen meer luguber wordende Tyra Banks, catwalk-traffa Miss J. Alexander en de inmiddels fel blauw-zilver geblondeerde modenicht Jay Manuel. De winnares mag stralend op de foto met zelfbenoemde godin Tyra om vervolgens per direct weer in de vergetelheid te raken.
Er kwam een Nederlandse versie met eerst Yfke Sturm en toen Daphne Deckers, waarvan de winnaressen in plaats van de catwalk vooral de roddelpagina’s van de Telegraaf sieren. Vervolgens kregen we het niet onaardige Project Runway, gepresenteerd door de beeldschone maar immer smakeloos geklede Heidi Klum en de charmante, innemende Tim Gunn. Bij Project Runway gaat het om een strijd tussen modeontwerpers. Ook hier vechten de kandidaten elkaar de tent uit, maar het grote verschil is dat ze veelal erg getalenteerd zijn en echt iets kunnen. Een heerlijk programma, dat Project Runway en, niet onbelangrijk, de winnaars gaan in de regel een hele leuke carrière in de modeindustrie tegemoed. Ook van project Runway is er inmiddels een Nederlandse versie.
En nu is er dus Blush. Blush is qua formule een beetje van het zelfde laken een pak, maar de kwaliteit van het programma is dusdanig laag dat je vreest dat zowel het laken als het pak in dit geval ergens in een afgedankte doos kleren van het Leger des Heils gevonden zijn.
Om te beginnen is daar de presentatrice. Een beetje een muizig, flink opgespoten en royaal beschilderd soap-typetje dat veelal fluisterend in een hoekje staat. Het mens mag amper iets zeggen. Vanessa Marcil heet ze, en ze heeft inderdaad in meerdere soaps en tv series gespeeld.
Dan is er een dame die de kandidaten begeleid en praktische tips en opbouwende kritiek geeft. Ze heet Charlie Green, ze is uiteraard ‘renowned make-up artist’. Ze lijkt een beetje op Lulu in haar nadagen en heeft een stem en aanwezigheid die je meteen een vaas door de beeldbuis wil doen gooien. Ze sloft vermoeid en onzeker door ’t beeld en kraamt op lijzige toon alleen maar onzin uit.
Dan is er nog een jury met daarin een zwaar gebotoxte blondine van minstens zeventig die wanhopig probeert dertig te lijken (ook alweer een ‘renowned make-up artist’) en alles ‘fabulous’ vindt, en Hal Rubinstein, de Fashion Director van In Style, die zich voortdurend lijkt af te vragen hoe hij in deze rotzooi beland is.
En dan de kandidaten. Mijn hemel, die kandidaten! Zelden zo’n sneue kliek gezien. Volgens de website van het programma hebben ze allemaal al een bloeiende carrière als visagist maar de meesten kunnen amper een poederkwast vasthouden. Zelden zijn er zulke lelijke make-upjes op televisie te zien geweest. Echt goed op de hoogte van diverse stijlen zijn de deelnemers ook al niet. Bij een opdracht waarin gevraagd werd om ‘een stijlvolle jaren veertig make-up’, besloot een kandidate haar Aziatische model te voorzien van dikke plakken pimpelpaarse oogschaduw. Ze was er nog trots op ook. Een al wat oudere kandidaat, een man die in de verte wat lijkt op Benny Jolink van Normaal, schijnt als visagist te hebben meegewerkt aan ruim driehonderd films. Wat voor films dat geweest zijn mag God weten, de goede man kan namelijk helemaal niks. Echt, de gemiddelde pubermeid die voor het eerst experimenteert met gloss en mascara heeft een betere techniek en vastere hand.
En dan is er Maxi, de ster onder de kandidaten. Een wat spekkig, nichterig kereltje dat zich afwisselend uitdost als Willy Wonka, Mae West en Zorro.
Hij is de minst slechte visagist van het gezelschap, maar heeft meer kapsones en temperament dan Maria Callas in haar gloriejaren. De knul is al meerdere keren volkomen hysterisch in wapperend satijn weggerend uit het programma, zo de regen in, de straat op. Om uiteraard tien minuten later huilend terug te keren.
De aller-slechtste visagisten zijn inmiddels afgevallen, het wachten is nu welke slechte vsiagist tot winnaar uitgeroepen wordt. Maar daarvoor kunnen we nog een paar weken genieten van hun wanstaltige make-uptechnieken.
Nu moet overigens gezegd zijn dat de modellen waarmee de kandidaten moeten werken ook niet echt top zijn. Wil je in zo’n wedstrijd diverse lastige stijlen goed aanbrengen, dan is het handig als de modellen mooie, symmetrische gezichtjes hebben. Met dit zooitje modellen ben je al een uur bezig om hun gezichten enigszins in evenwicht te brengen.
Het décor, de achtergrondmuziek, de cameravoering, de montage – alles is sneu en derderangs aan Blush. Het is haast niet te geloven dat een groot, gerenommeerd merk als Max Factor zich aan zo’n amateuristische catastrofe heeft willen verbinden. Desalniettemin is Blush natuurlijk een zalig programma. Hele slechte televisie kan uitermate verslavend zijn. En wat ook zo fijn is: meteen na Blush begint You’re Cut Off, waarin een Amerikaanse dame probeert om een meute gruwelijk verwende, asociale en stinkend rijke mokkels goede manieren bij te brengen. Een soort Dames in de Dop met geld. Ook een heerlijk programma.
Blush is iedere maandagavond te zien op RTL 5 om 21:30 uur.
Meer weten over dit onderwerp?
Schrijf je in voor onze wekelijkse nieuwsbrief!
Laatste reacties