Het gonstte dit weekend niet alleen van de geruchten over wie de nieuwe Hairdresser of the Year zou worden in ons land, ook smolten de tongen bij het zien van de prachtige foto’s die de Nederlandse portretfotograaf Erwin Olaf maakte van onze toekomstige koningin prinses Maxima en was men vol lof over het feit dat hairstylist Ilham Mestour (werkzaam bij Salon B van Andy Uffels) het haar van de prinses had mogen doen voor deze shoot. Beeldige foto’s die je natuurlijk al lang in de speciale bijlage van het AD hebt gezien…..toch? De foto’s zijn gemaakt ter gelegenheid van haar veertigste verjaardag op 17 mei 2011. Maandagavond 16 mei werd ook een documentaire over haar uitgezonden.
Zo beeldig, warm, dichtbij en toch op afstand als de sfeer in deze waanzinnig mooie foto’s is, zo saai en koel was de sfeer in de documentaire helaas. Het is dat Maxima een hartverwarmende glimlach heeft, maar deze is naar mijn idee al steeds meer tot een façade geworden waarachter een Calvinistische cultuuromslag te lijkt hebben plaats gevonden. Ik miste emotie in de documentaire, waar tussen de onderwerpen van Maxima als voorvechter van het microkrediet en de zakenvrouw en Maxima de moeder en hoeder van haar kinderen en haar gezin veelvuldig werd geswitcht – tot je er wel genoeg van had en je nog afvroeg of er nog andere onderwerpen te belichten waren (vast wel, maar waarschijnlijk niet door de censuur heen gekomen). Zelfs toen ze een traantje wegpinkte bij het aanhoren van het levensverhaal van een probleemjongere kon de even in close-up gebrachte traan niet echt raken. Des te meer deden dat wel de kleine gedetailleerde uitspraken van haar dochters. Ongepolijst en eerlijk. Daarentegen staan de echte, mooie emoties tijdens haar huwelijk voor het leven in mijn hersens en mijn ziel gegrifd.
Mijn favoriete foto is trouwens de middelste. Waarop ze het meest zakelijk, maar ook het meest modern vrouwelijk wordt geportreteerd. Onafhankelijk, maar wel met warmte. De wijze waarop ze licht glimlacht en die levenslustigheid in haar ogen.
Het leverbruin staat haar prachtig, haar haar oogt heel zacht en flatteus – in tegenstelling tot haar gangbare voorkeur voor het blonde, ietwat piekerige haar – oh, wat zou ik haar graag eens in haar natuurlijke donkere haartint zien!
Het staatsieportret dat hij van haar maakte doet mij te zeer denken aan de Royal Blood serie die hij in de jaren’90 maakte. Een thema waarmee hij ook in eigen land eindelijk eens beroemd werd. Maxima in de tuin, de derde foto, had wat mij betreft ook in een serie over aristocraten in Amerika in de Amerikaanse Vogue kunnen staan. Nee, Maxima als zakenvrouw en vrouw van de wereld anno 2011, met moederhart, zacht haar, en warme speelsheid in haar ogen, in dat leverbruine ensemble….i love it.
Bekijk hier nog eens de volledige documentaire.
