Serge Lutens Bas de Soie
Ik heb er vaak geen probleem mee om een damesgeur op te spuiten – voor vele geuren zijn geen duidelijke reden waarom ze bij een bepaalde sekse horen. Hoewel er ook parfums zijn die je als man niet zo makkelijk kan dragen. Dat zijn, bijvoorbeeld, makkelijk herkenbare damesparfums, zoals Chanel No. 5 of Poison van Christian Dior. Ook moet je voorzichtig zijn met bloemige geuren en poederige aspecten van iris. En soms is het de naam die het moeilijk maakt:
Hoe beantwoord ik de vraag over het parfum dat ik vandaag op heb? Want ja, vandaag draag ik de Zijde Kousen. Ik voel mij net Nick Marshall uit de film “What Women Want” in de nacht van zijn transformatie…
Iris en hyacint
Dus, vandaag heb ik Bas de Soie van Serge Lutens op. Of inderdaad de “zijde kousen” in het Nederlands. Het is een duet van iris en hyacint. Eerst was ik een beetje verbaasd over het feit dat een hyacint geur in het najaar wordt uitgebracht. Het is toch de bloem van het voorjaar? Maar toen ik het parfum rook werd het mij duidelijk. Bas de Soie schildert een landschap in transparante kleuren van wit, licht blauw en licht paars. Een koele scherpe en afstandelijke hyacint en een poederachtige iris – een combinatie die aan een dun laagje van de eerste sneeuw doet denken. Zo zou adem van de Sneeuwkoningin kunnen ruiken…
Op mijn huid opent dit parfum met een poedergeur van iris. Alsof je met je neus in een dames make-up tasje zit. Een kort intiem moment eigenlijk. Wanneer je naar iets wat strikt persoonlijk is (zoals de inhoud van het damestasje), even gluurt. Maar snel wordt het tasje voor neus dicht gedaan en ontmoet je een koele verachtelijke blik van de eigenares die je betrapt.
Als koele zijde op de huid
Dat is de hyacint, die heel herkenbaar is door zijn scherpe groene noot. Maar hier ruik je niet de levende bloem, want al zijn bloemige en zinnige aspecten zijn verdoofd. Het is eerder een tekening in licht blauw aquarel. Kil en scherp als een stuk ijs. Daarachter ruik je weer een ander aspect van iris, een koude bijna leerachtige noot, die wellicht zachter is, maar net zo koud. En samen blijven deze koude aspecten van twee bloemen een hoofdthema vormen van dit parfum – de zijde, die zo koel voelt bij aanraking.
‘Bas de Soie schildert een landschap in transparante kleuren van wit, licht blauw en licht paars. Een koele scherpe en afstandelijke hyacint en een poederachtige iris – een combinatie die aan een dun laagje van de eerste sneeuw doet denken. Zo zou adem van de Sneeuwkoningin kunnen ruiken…’
Maar er zijn ook warme en zinnige aspecten in deze geur, want iris heeft ook een kruidig, houtige nuance in zich. In Bas de Soie is het heel subtiel, maar duidelijk aanwezig. Op mijn huid ruikt het als een dun knapperig plakje van de witte chocolade in de basis. Ik moet er wel bij zeggen dat mijn huid vaak de zoete, warme en kruidige noten versterkt.
Echt onderscheidend
Serge Lutens staat bekend om zijn zware kruidig oriëntaalse creaties. Bas de Soie is wat dat betreft een tegenovergestelde geur. Het onderscheidt zich ook duidelijk van de meeste moderne geuren, die in het algemeen of fris zijn met de noten van citrus en zee of fruitig-orientaals met de noten van exotische bloemen, fruit en amber.
Het beste kun je het misschien vergelijken met Infusion d’Iris (en zijn flankers) van Prada, die ook een koel leerachtige aspect van iris benadrukt. Hoewel de poederige aspecten van iris heel vrouwelijk overkomen, zou deze geur ook op de mannenhuid goed kunnen openen. Het is dan te vergelijken met bijvoorbeeld Grey Flannel van Geofrey Beene, waar hyacint met viooltjes blad is gecombineerd. En diegene die Bas de Soie te transparant vindt, kan ook Vetiver Dance van Andy Tauer proberen – waar Vetiver een stevige basis vormt voor de witte bloemen.