Aan de andere kant van de medaille speelt zich eenzelfde horrorscenario af: jonge meiden die permanent met hun gewicht bezig zijn en op dieet zijn. Uit een studie uit 2002 onder ruim 81 duizend meisjes uit Minnesota bleek dat de helft met hun gewicht bezig was – met afvallen!, zo lezen we een artikel in The New York Times deze week. En ouders zitten in een spagaat, ze worden door gezondheidsinstanties gewaarschuwd om op het gewicht van hun kinderen te letten, maar tegelijkertijd moeten ze hun kinderen een positief zelfbeeld over hun lichaam bijbrengen. Hoe gaat dat samen, als het al samen gaat? Toen de Obamaatjes de afgelopen jaren serieus met het gewicht van hun eigen kinderen aan de slag gingen omdat ze wat chubby werden en de Eerste Moeder ook een campagne tegen obesitas ging ondersteunen, gaf dat veel roering. Vooral de impact van de mening van mama blijkt groot te zijn op dochters, zo lezen we in dat zelfde artikel. De woorden die vader uitspreekt over het lichaamsgewicht van zijn kinderen hakt er minder in. ‘Hoe meer een moeder laat blijken aan haar dochter dat ze bezorgd is over haar gewicht, hoe onzekerder het kind wordt en hoe groter de kans is dat het een negatief zelfbeeld ontwikkeld.’ Gemeld wordt ook dat moeders van nature meer met het gewicht van hun dochters dan van hun zonen bezig zijn.
Ik heb zelf een dochter van zes en gewicht is nooit een punt van discussie in ons gezin. Alleen al omdat ik er zelf niet mee bezig ben (mijn man ook niet), nooit een dieet volg en ook nooit zal doen (hoop ik). Natuurlijk, door de jaren heen komen er wat kilootjes bij, nou ja, dan maar. Ik hou van snoepen, maar ook van bewegen en probeer op alles een klein beetje te letten, maar ontzeg mezelf niets omdat ik dat rationeel zou moeten doen. Bij mijn dochter ben ik er inderdaad wel kritischer op. Ze is opgevoed met rauwkost en die bakken groente blijven er ook in gaan als ze ’s middags haar tv-uurtjes heeft. Ze sport en speelt net zo lief als ze uren op de bank kan hangen. Maar die zakken chips die je hier ook in ons land tegenwoordig rond drie uur bij menig kind uit handen van mama erin ziet gaan? Oh nee. Al was het alleen maar vanwege de enorme hoeveelheid zout die erin zit. En al die pakjes zogenaamd gezond fruitsap waar gemiddeld 15 klontjes suiker in zitten? Soms. Liever diksap aangelengd. Bij haar let ik meer op wat er in het mondje gaat vanuit gezondheidsoogpunt in het algemeen, dan wat er aan (lege) calorieen ingaat met het oog op overgewicht – hoewel dat uiteindelijk ook een gezondheidsprobleem is, maar het begint als cosmetisch probleem.
Maarja, hoeveel invloed heb je uiteindelijk? Je ziet tegenwoordig vooral pre-puberende meisjes ineens uitdijen. Waar komt dat door? Hormonen? Veranderende levensstijl door het ouder worden van die kinderen? Verlies van grip op wat ze eten buitenshuis? Het lijkt me afschuwelijk om op een dag tegen je kind te moeten zeggen dat het op dieet moet, terwijl je dat zelf nog nooit in je hele leven hebt gedaan, of hebt moeten doen.
Wat vind jij?
Lees ook:
