Journalist Mick Boskamp
Bekentenissen van een suiker-junk
Dit jaar wordt het vierde jaar dat ik niet drink, geen drugs gebruik en niet rook. Als ik dat aan mensen vertel, dan krijg ik steevast verbale schouderklopjes. Goed man! Knap man! Te gek! Sterk! Wow! Maar wat ik er niet bij vertel, is dat ik nog steeds actief verslaafd ben. Aan een middel dat acht keer verslavender is dan cocaïne en suiker heet.
Bounty. Honingdrop. Vulkoeken. Tom & Jerry’s ijs. Fruitella.
Hoewel ik met alles heb kunnen stoppen behalve met suiker, waardoor ik als ervaringsdeskundige kan spreken van een zeer hardnekkige verslaving, komt de bewering dat afkicken van cocaïne gemakkelijker zou zijn, niet uit mijn koker.
Die is van de befaamde Amerikaanse voedingsdeskundige en bestseller-auteur van o.a. The Blood Sugar Solution, Dr. Mark Hyman. Hij zegt: ‘Suiker is de nieuwe nicotine. Het is een verslavend middel dat obesitas en suikerziekte veroorzaakt op een schaal die zo enorm is, dat je haast kunt spreken van een wereldwijde epidemie.’
Milky Way. Stroopkoeken. Choco Prins. Haribo-mix. Pindakaas.
Zo lang ik me kan herinneren ben ik al verslaafd aan suiker. Mijn moeder en stiefvader hadden een strandtent in Zandvoort, waar ik me letterlijk en figuurlijk als een kind in een snoepwinkel waande. Mijn favorieten waren roze koeken, rondo’s en kano’s, de grote drie der candy-bars (Mars, Nuts, Milky Way) en waterijsjes van Green Spot, waarvoor ik naar de buren ging, want wij verkochten Ola. Als het Sinterklaas werd, stortte ik me op de marsepein en kwam de Kerstman, dan deed ik me te goed aan wit gespikkelde, gevulde chocolade-kransjes. Hoe zoeter, hoe beter. Dat er meer gaten in mijn tanden en kiezen zaten dan in een emmentaler-kaas mocht de pret niet drukken.
Tony Chocolonely. Spekjes. Hopjes-vla. Trekdrop. Nutella.
Inmiddels ben ik zestig en je zou denken dat ik al die zoetigheid allang ontgroeid ben, maar dat is helaas een misvatting. Ik ben nog steeds hooked. En net als met alle andere verslavingen, die ik vooralsnog heb kunnen bezweren sinds april 2013, is het vooral mijn gedrag ten aanzien van suiker, die verraden dat ik zwaar de Sjaak ben. Zo gebruik ik stiekem. Een tijdje geleden, rond Sinterklaas, had ik bij mijn lief een stuk gevulde speculaas in de kast gevonden.
Ze ging er gelukkig goed mee om toen ze erachter kwam dat de speculaas op miraculeuze wijze verdwenen was. Ze moest er om lachen. Ze dacht ook: ‘Als ik er een punt van maak, gaat hij alleen maar nog meer gebruiken.’ Want ook dat is kenmerkend voor de verslaafde. Er zijn dagen dat ik me down voel als ik gebruik. En omdat ik me down voel, ga ik nog meer suiker nemen. Ziehier de vicieuze cirkel van een junk.
Roze koeken. Opgerolde drop. Paprika chips. Ontbijtkoek. Aardbeien Jam.
Het is ook logisch dat dit alles met me gebeurt. Op de site ninefornews.nl : ‘Suiker versterkt net als drugs het vrijkomen van dopamine in de hersenen. Op de lange termijn zorgt regelmatige consumptie van suiker ervoor dat we steeds meer nodig hebben om hetzelfde beloningseffect te krijgen. Het brein wordt tolerant tegenover suiker en er zijn steeds grotere hoeveelheden nodig.’
Tiramisu. Boterkoek. Frisdranken. Chocolade-croissants. Saté-saus.
Er is nog een overeenkomst tussen suiker en cocaïne. De industrieën die beide middelen aan de man brengen, zijn minstens zo misdadig. In mijn optiek is er geen verschil tussen drugs-koning Pablo Escobar en de mensen die verantwoordelijk zijn voor Big Sugar. Ik durf zelfs te beweren dat suiker wereldwijd meer dodelijke slachtoffers maakt dan cocaïne.
Met Big Sugar wordt de grote leugen bedoeld van de suikerindustrie, die miljarden hebben gepompt in de wereldbevolking laten geloven dat hart- en vaatziektes, obesitas en diabetes te maken hebben met het eten van teveel vetten. Een researcher aan de Universiteit van Californië in San Francisco, is er vorig jaar achter gekomen dat in de afgelopen vijf decennia het onderzoek naar hartziektes en de wereldwijde voedingsadviezen vorm zijn gegeven door de suiker-industrie. Maar liefst vijftig jaar lang is het er bij de wereldbevolking ingestampt dat vetten de grote dikmakers zijn. En probeer wat er diep en langdurig in gestampt is, maar weer uit te krijgen.
Magnum Wit. Stroopwafels. Choco-prins. Mona-toetjes. Winegums.
Wat te doen? Afkicken natuurlijk. Maar dat is niet zo gemakkelijk, want suiker zit nagenoeg in alles wat je bij de AH, Lidl, Aldi, Jumbo, Plus of Dirk koopt. Toen ik voor mijn drank- en drugsverslaving in 2013 naar Castle Craig in Schotland ging, mocht ik geen Paradontax-tandpasta meenemen, want daar zit alcohol in. Snap je wat ik bedoel?
Afkicken is geen afkicken als je het middel nog steeds tot je neemt. Wat dat betreft, haal ik veel inspiratie uit het geweldige boek De Gezonde Routine Methode van een fellow van me, Reinder Postma, die voor een heftige wiet-verslaving naar dezelfde verslavingskliniek is geweest als ik en nu een topfitte en succesvolle health coach in Amsterdam is. In het boek geeft hij o.a. een lijst van producten waar teveel suiker in zit per 100 gram en een lijst van producten waar een verantwoorde hoeveelheid suiker in zit per 100 gram. Zo leer je bijvoorbeeld dat je muesli beter kunt vervangen door havermout.
Kanker. Diabetes. Overgewicht. Versneld verouderingsproces. Hart- en vaatziekten.
Het is januari 2017 en mijn beste voornemen is om afscheid te nemen van de enige verslaving die ik nog heb. Nu ik eraan denk word ik misselijk bij de gedachte om weer zoetigheid tot me te nemen. Het is een groot dilemma, want ik word nog misselijker bij de gedachte om ermee te stoppen. Want de suiker, zo gewend om rond te woekeren in mijn systeem, gaat dat niet leuk vinden. Die komt geheid in opstand. Maar ik ga ervoor. Dan maar oorlog.
Mijn leven is me lief tenslotte.
